Bez maski

[Antanamir]

Nie błyszczę już.

Nie chcę.

Nie muszę.

 

Jestem skórą bez retuszu,

głosem pękającym w środku słowa,

błędem, który się nie tłumaczy,

i oddechem, który drży ze wzruszenia.

 

Nie wiem, czy Cię olśnię.

Nie wiem, czy zostaniesz.

Ale po raz pierwszy

nie gram.

 

Po raz pierwszy

trzymam dłoń tak,

jakby miała Cię nie zatrzymać,

tylko zaprosić.

 

Nie jestem snem.

Nie jestem tajemnicą.

Jestem sobą.

 

A jeśli spojrzysz teraz —

bez oczekiwań,

bez domysłów —

 

może ujrzysz coś piękniejszego

niż wszystko,

co udawałam wcześniej.