Odprawa Księcia Poczęcia

[Marcin Tarnowski]

Była noc, noc gwiaździsta, acz bezksiężycowa,

Książę Poczęcia [1] wziął duszę maleńką, schował

I puścił się pędem, że wolniej lecą gromy,

Położyć w łożu matczynym byt znikomy

I szeptać mu pieśni prawd. – Iluż więcej znane?

Lecz nie będzie przyjęty ten daru testament.

Usłyszy archanioł o sobie, nie do niego:

„A żeby mi kto zabrał ciężar daru tego”,

„To nie w porę”, (tamto „bez cienia prośby dane”,

Lub „inne niż « zamówienia » ujął atrament...”)

I biorą za różne narzędzia i sposoby

A Książę szuka duszki między koszów groby

I niesie z powrotem kąpiąc ją w swych łzach,

Szepcząc: „Z niebios od koron ich głupot ich zbaw!”

 

PRZYPISY

[1] Takim epitetem Żydzi określają tego archanioła, który przynosi duszę do matczynego łona. Czy określenie właściwe? Czy by się Mu spodobało? Tego nie wiem, ale używam, bo piękne.

 

Ilustracja: Eleanor Vere Boyle (1825-1916) „The Child after death in the Angel's arms” („Dziecko po śmierci w anielskich ramionach”), ilustracja do angielskiego wydania baśni Hansa Christiana Andersena „Anioł” w: Hans Christian Andersen „Fairy Tales”, wyd. Sampson Low, Marston, Low, and Searle, Londyn, 1872.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.