nadzieja

[Wochen]

rodzi się ze złudzeń

zbyt szybko

wyściela niekształtne ślady

z cienia

zanim  tęcza

otuli swoim szalem

zamieni przeraźliwy krzyk

w głęboki zachwyt

 

rodzi się z braku sił

pozwala wypuścić z dłoni

bieg rzeki

przełamać się

ubarwić kwietne łąki

zanim pochłoną nas

morskie bałwany

 

chce żyć w jej pełni

wyślę petycję

z rąk do rąk

 

 

 

Edytowane wczoraj o 14:27 przez Wochen (wyświetl historię edycji)

[Jacek_Suchowicz]

ona po prostu w nas jest

motorem co pcha ku górze

bo życie nie zawsze ma gest

a dróg nie wykłada różą 

:)

[mariusz ziółkowski]

@Wochen

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Dla mnie to wisienka na torcie. (sprawdź literówkę przy "pozwala") Pozdrawiam.

[Wochen]

@mariusz ziółkowski dzięki, poprawiłem 

[Deonix_]

Nadzieja jest dla mnie taka nieuchwytna, trudna to scharakteryzowania, 

ciężko oddać jej istotę nie nazywając po imieniu. 

A w Twoim wierszu się ją widzi i odczuwa :)

 

Pozdrawiam :)

 

Deo

[Wochen]

@Deonix_ dziękuję 

[Naram-sin]

Tylko ostatnia strofa pozwala mieć nadzieję.

 

Reszta, to nieudolnie udekorowane komunały.

[Chiron]

@Wochen Czy nadzieja rodzi się z braku sił? Moim zdaniem nie bardzo. Ona wtedy tłucze się jeszcze i walczy ale chyba raczej wzrasta gdy nabieramy sił. Czyli jeśli jej nie było i opadamy z sił to raczej więcej jej już nie będzie niż było. 

[Wochen]

@Chiron czasem tak….bezsilność szuka nadziei w różnych źródłach…religii, pieniądzu, dobrym człowieku .. itp