Mary Elizabeth Coleridge - Uczucie (Affection)

[Andrzej P. Zajączkowski]

Ziemia, która tę różę stworzyła,

Jest też i twoją matką, a ja nie.

Iskra, co twego dziewiczego ducha rozświetliła

Nie rozbłysła przy ogniu, którym grzałam się.

Jak niebo jest nad tobą, tak ja przemykam dołem.

Nie kochałabym cię bardziej, będąc twym aniołem.

 

Pozwól, bym twą obrończynią była!

Niech mi się udzieli twa nadludzka groźna siła,

Użycz ręki żelaznej i serca stalowego.

By bić, ranić, zabijać i nie czuć niczego.

Lecz jeśli otrzymam przyganę,

Jak słabe, bezbronne dziecię przy tobie stanę.

 

Od tłumacza: Dla mnie ten wiersz to zagadka. W Google nie znajduję interpretacji ani analiz.  

 

I Mary:

The earth that made the rose,

She also is thy mother, and not I.

The flame wherewith thy maiden spirit glows

Was lighted at no hearth that I sit by.

I am as far below as heaven above thee.

Were I thine angel, more I could not love thee.

 

Bid me defend thee!

Thy danger over-human strength shall lend me,

A hand of iron and a heart of steel,

To strike, to wound, to slay, and not to feel.

But if you chide me,

I am a weak, defenceless child beside thee.