Deszcz który zna moje imię

[Antanamir]

Deszcz…
to nie tylko woda z nieba —
to wspomnienie czułego szeptu,
który spływał po szybie
gdy świat milczał.

 

To palce stukające w parapet
jakby chciały powiedzieć:
„Nie jesteś sam, słyszysz?”

 

W nim jest coś dziecinnego —
radość biegania boso po kałużach,
i coś dojrzałego —
łzy nieba, które wie,
że czasem trzeba się wypłakać,
żeby znów było lżej.

 

Deszcz jest jak pocałunek,
nieoczekiwany, a potrzebny.
Czasem lodowaty,
czasem ciepły jak Twoje dłonie,
gdy przyciągasz mnie bliżej
i szepczesz, że nie muszę się bać.

 

Uwielbiam, gdy przemyka przez włosy,
jakby mnie głaskał,
gdy nie mam siły prosić o dotyk.

 

W nim czuję rytm świata,
niepowtarzalny, a znajomy —
jak nasze serca,
gdy idziemy razem bez słów
pod jednym płaszczem,
a mokniemy oboje.

 

Bo deszcz…
to historia, którą zna tylko skóra.
To pamięć bliskości,
która nigdy nie przemija.

 

A gdy pada,
słyszę, jak wypowiada moje imię,
a może i Twoje —
bo w kroplach zawsze
jest coś z miłości.