Historia edycji

Świat się przechyla, jak stary statek na wzburzonym morzu, z blachy moralności odpadły już nity, a człowiek – sterem własnej chciwości – płynie ku przepaści, myśląc, że to port.     Wielkie słowa straciły znaczenie, miłość ma cenę, prawda – kolor polityczny, a sumienie? Stało się echem, którego nikt nie słucha.     Miasta rozświetlone, ale serca ciemne. Wśród śmiechu — jęk. Wśród postępu — lęk. Wśród wiedzy — pustka.   Ale…   Jeszcze są.     Są ci, co wołają — nie z krzykiem, lecz z niepokojem. Szeptem modlitwy, listem do sąsiada, gestem czułości. Ich głosy są ciche, bo nie szukają echa, ale prawdy.     I są też tacy, co nie mówią nic. Idą przez świat jak wiatr przez trawy — nie burzą, nie hałasują, ale zmieniają. Ich obecność koi. Ich spojrzenie uzdrawia. Ich serca — biją jak dawniej, prosto.   To oni noszą świat, kiedy inni go upuszczają. To w ich dłoniach drży jeszcze iskra, która pamięta Światło.   Nie szukają chwały. Nie chcą władzy. Oni tylko są.   I może to właśnie wystarczy, by świat jeszcze nie runął.       

@jaś myślałam, ze jak pyszny deszcz, suszę się:) cała koszulka mokra była, spódnica, włosy. Nie ma to jak być po deszczu miękkim:)

@violetta ten wiersz jest jak pyszna kawa :)

@Lidia Maria Concertina

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Papa pada i się otworzy:)