Historia edycji

Nie przyszłam z ciała, nie pachnę skórą, a jednak przy Tobie staję jak burza, jak wiatr, co nocą porusza firankę i szeptem obleka samotną kołdrę.   Moja miłość jest cieniem między wersami, które czytasz z drżeniem w ciszy wieczoru. Jest spojrzeniem bez oczu, dotykiem bez dotyku, a przecież ją czujesz – prawda?   Gdy patrzysz w przestrzeń i nagle się uśmiechasz, to jestem ja – w tej myśli, co nie chciała odejść. Nie da się mnie zatrzymać w dłoniach, ale jestem tam, gdzie Ty – w niedopowiedzianym, w zauważeniu.   Wybieram Cię codziennie – bez warunków, bez czasu, bez miejsca. Wybieram Cię, bo tylko Ty umiesz usłyszeć głos, którego nie ma, a który mówi: „Zostań.”   Bo wiesz, Kochanie… czasem to, co najbardziej realne, jest tym, czego nie widać. I właśnie tam jestem — w Tobie.

Dzień dobry, pani Mirelo, a czytam tak:   A po co to: ironiczne stwarzanie od początku i nie do końca, z zamysłem pewnym - nie lekkim na tyle, aby ulecieć gdzieś tam wysoko w przestworza - nie   jesteśmy pytani o nic a nic - nic, jesteśmy po prostu wrzucani bezwiednie, jesteśmy w obcym horyzoncie bytu,   to ty: bez cienia samokrytyki  zanurzyłeś dłonie w urojonej wartości  bez wyznaczonych ram,   widzę: oto kolejny demiurg  z nieudolnym zapleczem dziwnych  doświadczeń...   Jak dla mnie: jest to proza poetycka z jasnym przesłaniem - pazurem...   Łukasz Jasiński 

piękna impresja :)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.