Bez tytułu

[Malwina]

Zmierzchy zapadły;
A my jeszcze, spod ciał swych wychylając oddech – leżymy
Jakby w uściskach od śmierci wiecznej w pułapce zaklęci
Jeszcze jakoby skowyt dzienny przebija pamięci zakola
Jeszcze przez swetry przesiąka wilgoci strumień
Jeszcze wiatry są niespokojne we włosach w ustach jeszcze szaleją
Udając tylko -
Uśpione zakończenie
Bóg zapala światło
Z nim intymność płonie –
Dwie godziny temu
Jak świt dziewicza jeszcze nie zdeptana

[Samo zło]

jakoby skowyt dzienny przebija pamięci zakola- oj nie, nie lubię takich fraz:/. z całości podoba mi się tylko "wychylony oddech"...pozdrawiam

[Irma]

kurcze niby trafiasz we mnie stylem. tylko, ze caly wiersz jest wlasnie taki - nijaki. jak ten zmierzch sie "zapada".
mysle, ze musisz jeszcze sporo popracowac. przypuszczam, ze ten wiersz moze byc jednym z pierwszych twoich w ogole. forma troche nieuczesana, ale plastyka tekstu na plus. wyeliminowalabym, albo zmienila te "jakoby" moze ladnie brzmi w tekstach, ale archaicznie.
Pozdrawiam, Paula.

[Malwina]

Heh nie, to nie jest mój pierwszy wiersz, wręcz przeciwnie, któryś tam z setek, być może ostatni ;)

Pozdrawiam ;)