Smutny wiersz o miłości.
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Rafael Marius 6 295
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 41 odpowiedzi
- 666 wyświetleń
-
- 35 odpowiedzi
- 667 wyświetleń
-
- 31 odpowiedzi
- 439 wyświetleń
-
- 26 odpowiedzi
- 430 wyświetleń
-
Una canzone per una bella signora 1 2
Przez Łukasz Jasiński, w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
- 26 odpowiedzi
- 1 189 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
(1).thumb.jpg.7c0b4097619d658f3e871e8282fcfe8d.jpg)
-
Przez violetta · Opublikowano
@rusłan najistotniejsza rzecz o ludziach, którzy będą czcić bestię antychrysta zajdzie w nich nieodwracalne myślenie, osobowość, umysł, serce, że nawet Bóg nie będzie wstanie ich nawrócić, ani „zreperować”, ale też oni sami nie będą wstanie się o siebie upomnieć już oraz to, że oni będą już „skończeni”. To jest istota tych liczb 666, dlatego warto kochać i kochać Boga i serce ustawiać w jego kierunku.:) ja sobie nie wyobrażam dnia bez Boga:) -
Przez Piotr Samborski · Opublikowano
Na skraju parku, gdzie stare dęby szumiały swoje odwieczne pieśni, a złote promienie słońca igrały na liściach, siedział starzec. Jego plecy pochylały się ku ziemi, jakby chciał wyszeptać jej tajemnice, a dłonie spoczywały na drewnianej lasce, która przez lata stała się wiernym towarzyszem jego wędrówki. Przed nim rozciągał się świat utkany z chwili obecnej – dzieci biegające pomiędzy drzewami, ich śmiech radosny i beztroski jak wiosenny deszcz. Rodzice, rozłożeni na trawie, szeptali do siebie cicho, a starsi ludzie, zgromadzeni w cieniu lip, dzielili się wspomnieniami, które już dawno przybrały barwy sepii. Starzec patrzył na to wszystko i uśmiechał się lekko, choć w jego oczach migotał cień zadumy. Był jak stary zegar, którego wskazówki poruszały się już wolniej, ale wciąż biło w nim echo minionych godzin. Wtem, podbiegł do niego mały chłopiec, zadyszany od zabawy, z policzkami zarumienionymi od słońca. — Dziadku, czy czas można zatrzymać? – zapytał, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Starzec roześmiał się cicho, a jego głos zabrzmiał jak szelest suchych liści. — Widzisz, chłopcze, czas jest jak wiatr. Nie możesz go złapać w dłonie, ale możesz poczuć jego dotyk. Jest jak rzeka, która nigdy nie przestaje płynąć, ale jeśli wsłuchasz się uważnie, usłyszysz jej pieśń. Chłopiec zmarszczył brwi, próbując zrozumieć. — Ale skoro płynie, to dokąd? — Naprzód, zawsze naprzód – odparł starzec. — Ale wiesz, to nie czas tańczy. To my. On tylko gra melodię, a my, ludzie, wirujemy w jego rytmie. Czas nas unosi jak liście na wietrze, ale to, jakie kroki wykonamy, zależy tylko od nas. Chłopiec przez chwilę milczał, a potem znowu się roześmiał, nie zastanawiając się dłużej. — To ja biegnę tańczyć! – zawołał i zniknął pomiędzy drzewami. Starzec odprowadził go wzrokiem, a potem spojrzał w niebo, gdzie chmury płynęły powolnym, spokojnym rytmem. Uśmiechnął się. Bo choć czas nie czekał, on wiedział, że każda chwila, którą przeżył, była jego własnym krokiem w tym wielkim tańcu istnienia. -
Przez Rafael Marius · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
Plumeria to raczej doniczkowa chyba. Dzisiaj był też ładny dzień. U nas już wiosennie. Dużo pięknych dziewcząt i kwiatów wokół. Jak się patrzy na to co ładne na duszy robi się lżej. A takie kwiatowe miejsca przyciągają pozytywnych ludzi. Unosi się dobra atmosfera. -
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się