Jakiś sobie człowiek

[Nikodem]

Zwykły człowiek przeciętnie chodzi po ulicach

Zwykły człowiek zdobywa przeciętne stopnie w szkole.

Zwykły człowiek przeciętnie tańczy w blasku latarni a cień podąża za nim. Wiatr szepcze mu do ucha prawdy, których słyszeć on nie chce. 

Zwykły człowiek przecietne ma sukcesy.

Zwykły człowiek przeciętnie żyje.

Zwykły człowiek to ja, na skórze słońce w sercu wiatr. Ciemność i kostucha zasłania mi każdy życia kadr. 

Zwykły człowiek przeciętnie zarabia.

Zwykły czlowiek przeciętną ma duszę.

Zwykły człowiek przeciętnie myśli że tym razem się uda, jednak za dużo patrzy w sufit i nie dzieją się cuda. Słońce zachodzi wraz z nim nadzieja, że wydostanę się z zwykłości więzienia.

[Domysły Monika]

@Nikodem no powiem Ci że pomimo słońca w tekście, trudne myśli i ciemne nastroje. 

Ładnie ubrałeś to w słowa - jakkolwiek to zabrzmi.

Wszedł we mnie słowo po słowie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[m1234]

Brawo za formę. Odważnie, z pomysłem. Ta powtarzalność nadaje swoisty rytm, który koresponduje troszkę z treścią, bo przecież wszelkie powtórzenia tworzą procedury, te zaś procesy, wreszcie - czasami - budzi się rutyna, która nie zawsze jest zła, bo pozwala nudne zadania przeprowadzić w szybki i bezbolesny sposób.

 

Można nawet powiedzieć, że to wszytko do kupy tworzy... przeciętność właśnie. Ale chodzi mi o przeciętność w pozytywnym znaczeniu, przeciętność taką, która wykuwa jedynie mocne charaktery. Bo czyż nie jest silniejszym człowiek potrafiący iść przez życie z uśmiechem i godnością wbrew wszelkim przeciętnościom świata? Uważam nawet, że ci tzw. "przeciętni" to najmocniejsi z mocnych :) 

 

Rozpisałem się :) Świetny utwór to taki, który pobudza do refleksji. Tak uważam i tu taką refleksję odnalazłem. Dziękuję!

Edytowane 30 minut temu przez m1234 (wyświetl historię edycji)