Tłum pustych osobowości

[Adam Zębala]

Zagubiony w tłumie 

nikomu nie potrzebnych

myśli i zupełnie 

zbędnych posunięć.

 

Tłum pełen pustych serc

i próżnych do niczego

nie zdolnych 

samotnych osobowości.

 

Stoję na przeciw siebie 

i rozmawiam ze swoim 

cieniem i mamy

zupełnie odmienne zdanie.

 

Z rozdartego serce 

wyciągam ostanie uczucia.

Skąd się tam pojawiły

skoro być nie powinny.

 

Moje serce nie krwawi

i głowa nie pracuje. 

W obydwu krew nie płynie.

 

Skąd płyną myśli

skoro nie ma uczucia.

Zostało wyrzucone bo

do niczego nie jest potrzebne. 

 

Za tłumem ludzi idę 

we mgle i padającym deszczu. 

Do pustego domu

pełnego złych dusz.

 

Nikogo tam nie ma,

tylko dusze które

nigdy nie wyświadczyły

żadnej przysługi.

 

W kapturach na głowie

o pomoc proszą istotę

która na wołanie jest głucha

i próśb dusz nie słucha.