Zgłoś

za dnia otulały mnie piaszczyste pielesze świetlistych plaż  nocą zaś w dzikim rytmie lędźwi ssałem czarne mleko  z piersi życia  ekstatyczne echo fal  zabijało mnie  powoli metodycznie  w pół roku z obiecującego młodzieńca stałem się głodnym cieniem    z pozoru jak inne nadeszła ta noc ostatnia      krzyk uwiązł mi w gardle wzniesiona ręka bezwolnie opadła  skierowałem oko na swoje przeguby i ujrzałem wiele naruszeń powłok cielesnych    jak do tego doszło że opuściłem sam siebie?

kiedy się maj rozmai a słowo nie wysłowi zanurzę się w naturze i zbiegnę ze swej głowy

Mieliśmy małe dłonie lecz wystarczające na gesty przyjaźni  mieliśmy małe stopy a chcieliśmy przemierzyć cały świat  trzepotał biały żagiel  na statku wyobraźni  dął nam w twarze południowy wiatr   cóż z tego że wszystko wokół było małe rzeka jej zakole zieleń trawy kępa drzew znajomych dalej pole  miejsca  zabawy   były to dżungle równiny niezmierzone ocean z głębinami tajemnicze dalekie wszystko pod każdym niebem lecz dla nas nic nie mogło nas zatrzymać żadna siła nawet czas    nie wiem jak żyć   wtedy wiedziałam czy to zagadka? nie to proste wtedy się poddawałam iluzji marzeń  teraz iluzji rzeczywistości 

w ruinach pamięci dziecko rozdarte koszmar dzieciństwa zawsze powraca ów ciężar niesie smutna dziewczynka związki rozwala trauma bogata   grzechy rodziców przynoszą żniwa zbierając owoc przez pokolenia często zbyt słabi by się z nich wyrwać walczą bezradnie pragnąc się zmienić   Pozdrawiam

@Naram-sin Wiesz co, ja próbowałem i rzeczywiście popsułem ale teraz już próbował nie będę bo i tak się popsuje; właściwie, to będę go psuł, bo może tak się naprawi.   No i baw się dobrze, zabawa trwa +/- 70 lat.