Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

niespokojny strumień

Natuskaa
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
Opublikowano

strumień burzy się uparcie

najeża kolcami sosnowymi

a ja w nim moczę stopy

bo czuję że to jest lecznicze


 

i tłumaczę sobie sposobami

że zebrał co wziąć musiał

czasem liście czasem łzy

czasem krew z przemytej rany


 

że trzeba by niósł wszystko

i to przyjemne i to zaniedbane

żeby rozdawał na prawo i lewo

tak wiele i niewiele zarazem


 

potem wstaję bo czas iść dalej

drogą do samego źródła

aż do skalnego serca marzeń

tych ukrytych gdzieś w środku


 

7
andreas

andreas

Opublikowano
Opublikowano

Wodolecznictwo i to w dodatku w takim ładnym wierszu , może być bardzo skuteczne. Dobrą opinię mają również tężnie w Ciechocinku...

 

Cudowne tężnie

 

dziwnie był wiotki Lech z Ciechocinka

nie mógł więc spłodzić córki ni synka

z żoną mieli wszak nadzieję

że pod tężnią mu stężeje

miękkiego ciała choć odrobinka

 

Pozdrawiam.

2
Natuskaa

Natuskaa

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:))

tak tę nadzieję pielęgnowali

że im wyrosła miłość ze stali

niby twarda niby tęga

taka miłośc to mordęga

wnet się poddali czułość wybrali

 

Dzięki, uśmiechnęłam się na wersy. Również pozdrawiam :)

Etapy są nieuniknione, a im ich więcej, tym trudniej i łatwiej zarazem, taka dwoistoś,ć która jakby jest wpisana w ludzkie losy.

 

Dziękuję za komentarz. Pozdrawiam :)

Miło, że mnie odwiedzasz i odczytujesz intencje.

 

Dzięki i pozdrawiam :)

1

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • bazyl_prost
      tea?

      Przez bazyl_prost · Opublikowano

      Tea co to jest Tea...? na początku silny demon nieomal materialny, wielu się nią krztusiło. odpadła z naszych orbit, zginęła w popiele , nikt jej nie chciał miała zbyt dużą masę Radu , drażniła ,  ze skrajności w skrajność i nigdy za dużo . Miary, straciła miary bo ponieważ , lepiej nie waż, zostało trochę helu, ale pies woli mięso, rybę też zje. Nie zamykaj oczu , jutro może być zaskakująco inne, jak wątły mak , jak płatki róż, czerwień jest błękitem . Koszmar się rozpłynął ale smutek pozostał. 
    • aniat.
      Grudniowa cisza

      Przez aniat. · Opublikowano

      @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • A.Between
      Mapy bez powrotu

      Przez A.Between · Opublikowano

      Szukałem balsamu — na blizny, na echo dawnych ran; nostalgia, jak woda w starych kadziach, rozlewa się po grudniowym niebie.   Chłód spuszcza głowę, rozkłada woal szronu, szepcze do siebie po cichu i nie patrząc w przód — idzie dalej.   Na parapecie czarny kot jak przecinek w zdaniu dnia, straszy sikory drżeniem ogona, jakby bronił tajemnicy zimy.   Bo czasem najgłębsze ukojenie znajduje się dopiero wtedy, gdy odczytasz własne rany jak mapę powrotu do siebie.   Wiesz kiedy nasze dłonie spotkają się w pół drogi, zgaśnie ciężar zim lecz błogi rytm nigdy nie wróci.   I co wtedy ? Czy już bez lęku przyjmiemy swoje słowa, jakby bliskość była pieśnią, nową prostą formułą - zostań.    Boję się odpowiedzi, bo może nie będzie w niej gwarancji może bliskość nie być hymnem lecz zgodą na brak melodii.
    • violetta
      Zaklęcie

      Przez violetta · Opublikowano

      @Rafael Marius anioł ze mnie taki szybko gojący:) noga już prawie nie boli, może troszkę, w nocy się budziłam, czułam równie, już jest stabilna noga:)
    • infelia
      Pokuta

      Przez infelia · Opublikowano

      Dwadzieścia lat w ciemnym lochu. Dwadzieścia lat odbijania się niczym Piłka od krat i stalowych wrót. Ocierania się o szare betonowe ściany   Na spacerniaku, jak na wybiegu dla psów. Klawisz na klawiszu brzęczał głośno, Choć nie było tam pianina ni akordeonu. Dzisiaj siedzę na kamieniu polnym,   Sama jak palec u ręki, łzy leję, łkam Na widok słońca, które chowało się Przede mną ze wstydu przez tyle lat. Nawet teraz, gdy rzucę okiem wokoło,   Nie widzę swego cienia, nawet śladu, Jakby mnie nie było; czy zostałam duchem Niewidzialnym, nocną zjawą, marą? Dłubię patykiem w ziemi, rozmyślając   Co dalej, jak wstać na nogi, gdzie iść? Świerszcz w trawie dla mnie nie zagra, Kundel ze wsi wyszczerzy tylko kły. Powlokę się przed siebie, mocno trzymając   Swoje łachmany, nim odbierze je złośliwy wiatr, A błotnista ziemia wessie drewniane chodaki. Mój cały dobytek zebrany w te stracone I przespane dwadzieścia ostatnich lat. @infelia Inspiracją - serialowa Pati.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...