Jest ich dwie

[Domysły Monika]

 

Strachem przymykam powieki,
Lecz widzę więcej – wciąż widzę daleko.
Zrywa badyle, nazywa je kwiaty,
Łóżko ścięli starannie – trupem leżę, ja, bez odzienia.

 

Słowa uśmiechem zakrapia,
a mi są kamieniem - co tłumią oddech. 
 Brakuje.... powietrza !
Głaszcze psa o poranku,
Lecz ja nim nie jestem – to nie mój skrawek poranka.

 

Szukam w trwodze.... 
 Drogi nie znajdę ?
Znaki poplątał chochlik kudłaty i kpiąco
spogląda - jak plączą mi się nogi.
Czy lekko stąpam, czy ciężko krok wiodę,
To i tak te same łzy malują mnie w chłodzie.

 

 

Czarne chusteczki na głowę uwdziewam,
Żałoba to tęsknota – wieczna, nieprzerwana

[EsKalisia]

@Domysły Monika Ogarnął mnie mrok bijący z wiersza.

Nadzieja, nam głupcom, umiera ostatnia

Pozdrawiam,

K.

 

 

[Domysły Monika]

@EsKalisia mimo że ostatnia to jednak i ona umiera .

Pozdrawiam

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

[Witalisa]

@Domysły Monika - przejmujące.

A teraz rzepy: w wersach 4 i przedostatnim (?) - literówki; "a mi są kamieniem" - pod akcentem musi być "mnie" (może: dla mnie są kamieniem); o jedną kropkę za dużo w wielokropku; zbędne spacje przed wykrzyknikiem i pytajnikiem oraz przed "Brakuje" i "Drogi"; po "spogląda" i "kamieniem" jest dywiz zamiast myślnika (a widzę, że masz w klawiaturze obydwa znaki); myślę, że powinno być: nazywa je: kwiaty (bez dwukropka chyba trzeba by deklinować); na końcu raczej powinien być znak interp. (jak w całym wierszu).

Zdaje się, że szybko piszesz, tak niejedno się przepuści.

[Rafael Marius]

@Domysły Monika

 

Jakaś bardzo smutna sytuacja i z tych gorszych niż złe.