dzwoneczki

[Czarek Płatak]

dzwoneczki

 

jego pierwsze wspomnienie jest mętne 

jak jego oczy po pierwszej połówce 

i moja pierwsza blizna kiedy spadłem

ze schodów wołając go do domu gdy 

trąbił na górze ze zdziśkiem hejnalistą

 

jak zapach jego pianki do golenia 

i para unosząca się z miski otulając 

wypchanego bażanta na ścianie 

 

to że kochał śpiew i taniec i często dawał 

publiczne występy pod blokiem

lubił się popisywać raz tańczył z latarnią

jednocześnie się wypróżniając (skumaj sztukę 

 

śmiech dzieci dźwięczał jak szklane dzwoneczki 

złota godzina kładła ciepłą dłoń na ośce 

wdowy w oknach cmokały kręcąc głowami 

że w oczach łzy to wiem że moja wina

bełkotał ojciec

 

 

 

 

 

Edytowane 5 godzin temu przez Czarek Płatak (wyświetl historię edycji)

[aff]

 

To trzeba kilka razy wrócić do takich wierszy.

Dzwoneczki, róże te dzwoneczki...

 

 

Za dużo o śmierci, o cieniach. Napisz o życiu, o zwykłym dniu, o pragnieniu ładu. Dzwonek szkolny może być wzorem umiarkowania, nawet erudycji. Za dużo śmierci, zbyt wiele czarnego olśnienia. Zobacz, narody stłoczone na ciasnych stadionach śpiewają hymny nienawiści. Za dużo muzyki za mało zgody, spokoju, rozumu. Napisz o chwilach, kiedy kładki przyjaźni zdają się trwalsze niż rozpacz. Napisz o miłości, o długich wieczorach, o poranku, o drzewach, o nieskończonej cierpliwości światła.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Fragment akurat z tego wiersza sobie "pożyczyłam" do tytułu, też tu pasuje.

Piotrusie Panowie to wdzięczny temat, niestety, w wierszach ładniej niż w życiu. Pzdr.

[andreas]

Był kiedyś taki program w telewizorze - "Wódko, pozwól żyć".

[Nata_Kruk]

@Czarek Płatak ... a taki słodki tytuł... lecz Twoje .."dzwoneczki".. zupełnie nie 'na słodko'. 
Wspomnienia 'dorastającego dzieciństwa'.. gdzie było zbyt wiele na "nie", zamieniają się w żal,

który po prostu trzeba z siebie wywalić, choćby w wersy, co uczyniłeś. Dobra, mocna treść.

Niestety w wielu rodzinach 'połówki' były/są ważniejsze, niż to, co mogłaby chcieć

"ślubna połówka" i ich dzieci.
Zawiły temat i często brnie wielotorowo, jeśli spojrzeć wstecz. 

Słońca na teraz życzę.

Edytowane 5 godzin temu przez Nata_Kruk (wyświetl historię edycji)

[Rafael Marius]

@Czarek Płatak

 

Smutne wspomnienia dzieci alkoholików.

Też pamiętam takich panów, ojców moich koleżanek i kolegów i ich tragiczne losy.

Dobrze, że mieli wsparcie od nas rówieśników i nikt nie był z tego powodu dyskryminowany. Jak by ktoś próbował to miałby ze mną do czynienia.

 

A wiem że różnie z tym bywało na innych podwórkach.

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Tak pamiętam i chyba tam właśnie były opowieści dzieci i rodzin alkoholików i ich samych.

Chyba pierwszy taki, który mówił otwarcie o tym że w PRLu mamy problem z alkoholem.

Władzy trudno było przyznać się do porażki, a była ona ogromna.

 

 

 

Edytowane 4 godziny temu przez Rafael Marius (wyświetl historię edycji)