Historia edycji

Wszystko zasnęło w zimowej ciszy,

jezioro i kamień w polu.

Lekkości skrzydeł nikt nie słyszy,

świat się rozebrał z kolorów.

Niedożywione trawy przy drodze

oziębłym straszą spojrzeniem.

Ich chude ciała okryte szronem,

wiatr ciężko ugniata w ziemię.

Drzewa choć strojne w białe koronki

żadną muzyką nie koją.

Swym zimnym szponem szarpią powietrze.

Tylko dla martwych ostoją.

Wszystko uśpione w zimowej ciszy,

ciepłym oddechem nie żyje.

Nawet mgła sennie kładzie się polem,

milczeniem otula szyję.

Zostawiam w białym arrasie śniegu

ślady swojego istnienia.

Idę ku domu, gdzie w oknach jasność

tli się z jasnego płomienia.

Ogień roztopi lodowe serce,

zabierze martwą ciszę.

Może, gdzieś w jego gorącej pieśni

słowa nadziei usłyszę.

Wszystko zasnęło w zimowej ciszy,

jezioro i kamień w polu.

Lekkości skrzydeł nikt nie słyszy,

świat się rozebrał z kolorów.

Niedożywione trawy przy drodze

oziębłym straszą spojrzeniem.

Ich chude ciała okryte szronem,

wiatr ciężko ugniata w ziemię.

Drzewa choć strojne w białe koronki

żadną muzyką nie koją.

Swym zimnym szponem szarpią powietrze.

Tylko dla martwych ostoją.

Wszystko uśpione w zimowej ciszy  ciepłym oddechem nie żyje,

Nawet mgła sennie kładzie się polem,

milczeniem otula szyję.

Zostawiam w białym arrasie śniegu

ślady swojego istnienia.

Idę ku domu, gdzie w oknach jasność

tli się z jasnego płomienia.

Ogień roztopi lodowe serce,

zabierze martwą ciszę.

Może, gdzieś w jego gorącej pieśni

słowa nadziei usłyszę.

Wszystko zasnęło w zimowej ciszy,

jezioro i kamień w polu.

Lekkości skrzydeł nikt nie słyszy,

świat się rozebrał z kolorów.

Niedożywione trawy przy drodze

oziębłym straszą spojrzeniem.

Ich chude ciała okryte szronem,

wiatr ciężko ugniata w ziemię.

Drzewa choć strojne w białe koronki

żadną muzyką nie koją.

Swym zimnym szponem szarpią powietrze.

Tylko dla martwych ostoją.

Wszystko uśpione w zimowej ciszy  ciepłym oddechem nie żyje,

Nawet mgła sennie kładzie się polem,

milczeniem otula szyję.

Zostawiam w białym arrasie śniegu

ślady swojego istnienia.

Idę ku domu, gdzie w oknach jasność

tli się z jasnego płomienia.

Ogień roztopi lodowe serce,

zabierze martwą ciszę.

Może, gdzieś w jego gorącej pieśni

słowa nadziei usłyszę.