Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

 

Kiedy konfrontacja staje się kluczem.

 

I wtedy przyszła Ona.

Moja przerysowana wyobraźnia? Czy kobieca świadomość? …Pomyślałam.

Wtedy… kiedy?... Czy tak było?

 

Przyszła, a ja nie uciekałam.

Właściwie czekałam na nią nazbyt długo.

Czułam, że kiedyś stanie w drzwiach, jak gdyby nigdy nic.

Kobieca intuicja kazała mi czekać cierpliwie.

 

Przyszła pewnego poranka.

Z tym swoim grymasem w kąciku ust

i zapytała obcesowo.

 

Jak to tak bez powitania, a niby czekałaś na mnie.

Nie tęskniłaś?

Nie byłam dla Ciebie zagadką? Ciekawostką?

 

Przez dłuższą chwilę milczałyśmy obie.

Nie trzeba słów za wiele, kiedy przychodzi żal…

- zaczęłam się tłumaczyć- za tym co było, nie było, a jednak czegoś żal.

 

Nie trzeba myśli za wiele, gdy zdążyć się nie zdążyło…,

zbyt wiele po drodze zgubiło…,

straciło własną miłość.

Kiedy przychodzi żal, pojawiam się ja.

Świadomość Twoja.

I oto jestem…- dokończyła moją myśl.

 

To trwało latami… mówiła bez przystanku.

Żeby zatuszować Ci blizny doklejałam Ci sztuczny uśmiech.

Latami.

Uparcie.

Konsekwentnie.

Gdy w środku czułaś ból i smutek za tym co po drodze się rozkraczyło.

Było nie było…, a Twoje serce krwawiło,

uśmiechałam się i pozwalałam Ci biec.. szybciej jak wiatr.

 

Tak… weszłam w myśl… lekko pokonywałam schody.

Ale miałaś 16 lat… odbiła piłeczkę zbyt szybko…

nie zdążyłam przypomnieć tak ważnej daty. Czy w ogóle miałam 16 lat?

 

Ostatecznie rok 2022 pamiętasz?

22 lutego… Rozczarował Cię Świat, a ja zamilkłam.

Nie poddałam się, próbowałam sobie przypomnieć ten dzień.

Zamyśliłam się na dłużej.

 

Jesteś moim arcydziełem.

Produktem z gwarancją.

Mówiła nazbyt patetycznym tonem i śmiała się coraz głośniej.

Jestem tylko narzędziem w Twoich rękach.

 

Gdy wtedy Twój krwiobieg zapomniał kim jest,

a oczy zalewała krew mieszana z łzami

 i wolałaś przespać ostatnie wydarzenia…

 

Zadzwonił telefon.

Wpatrywałam się w ekran zbyt długo, a on dzwonił zbyt uciążliwie…

Odebrałam, a może tak mi się wydawało…

 

Nie wiesz jak działa telefon, a chcesz zrozumieć mnie…

neurokognitywną  teoria świadomości (?) rzuciła wezwanie..

 

Czasami wracam do tego spotkania,

chociaż nie wiem, czy w ogóle miało to miejsce?

Opublikowano

@mariusz ziółkowski Dziękuję….lubię teksty o „ motylkach” i drzewach do „ nieba”…..ale z moich rozmów z ludżmi( są cennymi lekcjami) rodzą się takie przemyślenia…bo poezja jest też krzykiem..wołaniem o pomoc…w tym wypadku „ wsparcia” nie potrzebuję…..a pewnie też wiedziałabym gdzie po nie się udać

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

…albo nie?!Pozdrawiam dziękując za odwiedziny ..

  • 1 miesiąc temu...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        A to po polsku, czy m jakimś innym języku?     Szczególnie hałaśliwymi.
    • Zostać jednym ; z dwunastu świadków roku; i fortuny.  
    • wiatr przetrąca pejzaże w wybudzonej przestrzeni kilka zazielenionych wersów i łąki popielate w zakątkach dzieciństwa nie ma wschodów i zachodów w plenerowej fotografii powracam w przyciasne ubranka wspomnień
    • @Jacek_Suchowicz nie będę włazić w grzęzawiska o duchach nie mam chęci gadać politykować też nie mogę nie każdy temat odpowiada   miewam lecz wewnątrz swoje racje publicznie nie chcę się rozbierać wzniecać rozdźwięków ni dyskusji nie w każdym miejscu i nie teraz   :)
    • Mam symetryczną twarz, a zatem podobno podobam się kobietom, choć żywych dowodów wciąż brak (niech cię nie zmami ta kobieta co podobno obok stoi). Siedzę w biurze gdzie udają że mi płacą, a zatem udaję, że pracuję (niech cię nie zmami liczba papierów na biurku, choć faktycznie jest ich całe zatrzęsienie). W domu udaję, że ją kocham, więc ona udaje, że odwzajemnia to uczucie (niech cię nie zmamią zamknięte drzwi do sypialni co tydzień w piątek wieczorem). Ona udaje, że jest ładna, więc udaję, że mi się podoba (niech cię nie zmamią nasze zakochane i czułe spojrzenia). Ciągle udaję, że jestem mądry, zatem udaję że piszę (nie licz tych wierszy, już bardziej czas, który im poświęcam byś kiedyś podliczył). Udaję, że mam wiedzę więc snuję te opowieści o wszystkim i o niczym (niech cię nie zmami, że opowieść ma jakikolwiek sens). Udaję, że jestem szczery, więc wybacz, że na niniejszym zdaniu skończę tę opowieść (niech cię nie zmami ilość liter albowiem i tak najciekawsze jest to, czego nigdy nie napisałem, a nawet nie sformułowałem i przenigdy tego nie uczynię (tego akurat możesz być pewien).   Warszawa – Stegny, 10.03.2025r.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...