Ot tak

[tdpotw]

Strach - wypełnia cały ten świat,

jednego mniej, drugiego więcej,

ale paraliżuje wciąż tak.

Pochowany gdzieś po strychach,

jednak nadal wśród nas.

 

Sen szyderczy uśmiech w nocy ubrał.

Pusty pokój, pełna głowa, 

pośród tych czterech ścian.

 

Chcesz wszystko, ale prawie dosięgasz już dna.

Brak planów, ale próbujesz nadal wstać.

Samotność, zaufać ciężko nadal.

Nie masz nikogo, komu mógłbyś wszystko powiedzieć.

Ot tak...

 

Ciągłe myśli, zimne dłonie, znowu pęka głowa.

Proszę Cię, powiedz, jak mam się zachować?

Puste ulice, ciepłe światła, idziesz po kryjomu.

Jedyne pytanie, którędy do domu?

Pełny plecak, wśród doświadczeń nadal brak pomysłu - 

jak stąd uciec, bez zbędnego namysłu. 

Edytowane Poniedziałek o 17:18 przez tdpotw (wyświetl historię edycji)

[UtratabezStraty]

W znacznej mierze pokrywa to się z moimi doświadczeniami. Tylko dlaczego wiersz o strachu ma tytuł "Od tak"?

[egzegeta]

Poprawnie winno być "Ot tak", a wiersz OK!

[tdpotw]

@UtratabezStraty Właśnie pomimo całego przekazu ważne było dla mnie zaznaczenie braku kogoś bliskiego i tym samym braku rozmów zarówno tych ''zwykłych'' jak i powierzających komuś wszystkie swoje problemy; komuś, komu można bezgranicznie zaufać, rozmawiając dosłownie o wszystkim ''od tak''. 

@egzegeta Dziękuję za słuszną uwagę.

[UtratabezStraty]

@tdpotw , a mi przed chwilą przeszła taka myśl przez głowę, że to "od tak" ma taki wydźwięk banalizujący. Tak jakby autor chciał zbanalizować strach...

[tdpotw]

@UtratabezStraty Wręcz przeciwnie. Strach jest według mnie czymś, czego nie powinno się nigdy banalizować. Jednakże biorąc to za sposób radzenia sobie ze strachem to raczej dość ważny aspekt w dzisiejszym młodym pokoleniu.