Grobowiec

[Agnieszka Charzyńska]

Złocistorude ostrze – huku i ciśnienia

Wbiło się w ścian wysokich delikatne ciała,

Obróciło   dostojność w ulotność zetlałą,

Wielonietrwałość istnień – w jedność nieistnienia.

 

Przemieniło strzeliste i zgrabne kolumny

W białosrebrnych okruchów smętną niezliczalność,

Mądre słowa ksiąg świętych – w sadzy nadrealnosć,

Poetyczność katedry – w prozaiczność trumny.

 

A gdy grzmoty pąsowe i krwawe ucichły,

Drobne dziecięce kości, daremne modlitwy

Zostały pod szczątkami strzępiasto szarymi

 

Zburzonego kościoła – na zranionej ziemi.

Nad tym grobowcem wielu, śnieżnie obłóczonym

Żałobną pieśń zagrały – czterech wiatrów dzwony…

Edytowane 4 Stycznia przez Agnieszka Charzyńska (wyświetl historię edycji)