Garść 2

[Konrad Koper]

 

            Scena 5

 

Na scenie poeta i zjawisko.

 

Poeta : „Maro przepadnij”!

Zjawisko pulsuje.

Poeta : „przestań !”

Zjawisko szybciej pulsuje.

Poeta : „Na wenę”

 

Zjawisko : „Zostań”

Poeta : Czym ?

Zjawisko : Mną albo niczym !

 

Zjawisko przyciąga grawitacyjnie.

 

 

Scena 6

 

Na scenie kosmita i poeta.

 

Kosmita : „Yen, Yen, Yen ”

Poeta : „ Mów normalnie ”

Kosmita : „ Jestem panem gwiazd ! ”

 

Poeta : „ Z czym przyszedłeś ? ”

Kosmita : „ z kwarkami, atomami, cząstkami,

drobinami, planetami, niebieskimi ciałami…”

 

Poeta zasypia. Kosmita chodzi na paluszkach

i rozsypuje powoli scrabble.

 

 

Scena 7

 

Na scenie poeta i stonoga.

Rozmowa :

 

Poeta : „ Moja poezja to pomieszanie z poplątaniem .”

Stonoga : „ Moje nogi też się plączą.”

Poeta : „ Popełniam setki błędów.”

Stonoga : „ Mam gorzej, potrzebuje stu butów.”

 

Poeta : „Ale ja składam  samokrytykę, samokrytykę, samokrytykę, samokrytykę !”

 

 

Scena 8

 

Na scenie poeta i krytyk.

Rozmowa :

 

Krytyk : „Twoją poezje cechuje  grafomania, epigonizm, lenistwo.”

Poeta : „Mylisz się.  Jak pszczoła robię miód i jestem pracowity.

A ty jak pszczoła żądlisz ! ”

Krytyk :  „ Raczej ja jestem pszczołą, a ty trutniem.

 

Scena 9

 

Na scenie tylko poeta.

 

Monolog :

„Weno przyjdź do mnie,

zwłaszcza rano.

Nie bądź ironistką ;

ty taka i owaka…

Może zawładnę tobą.”

 

Po chwili słychać głośne kroki.

 

 

 

 

 

 

[aff]

Zwłaszcza ta stonoga jakoś zostaje w głowie. 

Zdaje się, ktoś miał taką ksywkę, ale mniejsza o to.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Straszne czasy przywołałeś.

Pzdr