Zgłoś

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

„Jak mam być wtedy prawdziwy — zapytałeś?” Ale czymże jest prawda w człowieku, który sam siebie nie zna do końca, który się zrywa ze snu tylko po to, by znów zatonąć w majaku? Czyż nie jest tak, że każdy człowiek, szary, pospolity, z tłumu, ten właśnie, którego mijamy codziennie bez spojrzenia — ten też pragnie, choćby przez moment, udowodnić, że jest prawdziwy? Że istnieje naprawdę? Ale jak? Jak, pytam cię, skoro jego „ja” rozmywa się w lustrze cudzych oczekiwań, społecznych masek, w konwenansach, które nakładają się warstwami jak brud na szybie? A czymże ja jestem? Czym jest moje „ja”? Czy jestem sobą wtedy, gdy krzyczę w środku, lecz uśmiecham się na zewnątrz? Czy jestem sobą wtedy, gdy piszę to wszystko nie swoim językiem, lecz językiem, który sobie wymyśliłem — bo tylko tak mogę się wyrwać spod tej ohydnej, duszącej rzeczywistości? Staram się ukazywać to „ja” — tak, dokładnie tak jak powyżej, w tych gorączkowych słowach, co są raczej biciem serca niż logiką. Bo tylko tak czuję się żywy. Tylko tak wydaje mi się, że może… być może… jestem prawdziwy.

@lena2_  To dojrzały wiersz. Oszczędny w słowach, ale każde z nich waży bardzo dużo. ‘może i lepsze gdzieś inne niebo’ może tak, pewnie tak, ale to Twoje ‘ale’ i to, co za nim, jest  najprawdziwszym z powrotów. Dostrzegam tu sporo czułości, ale też i pokory. Pozdrawiam :)

@Alicja_Wysocka Dokładnie. Patrz, komentarz wyżej.

@Wiesław J.K. Wiesławie, jest o niej, może to wiara, może nadzieja, miłość, kobieta...  Nie musimy tego koniecznie wiedzieć :) 

@Wiesław J.K. Ciekawa interpretacja, ale jednak zupełnie nietrafiona. Wiersz jest dość osobisty, choć pewnie tego nie widać, co w sumie było efektem zamierzonym. Bardzo dziękuję za serduszko.