Zaparzyłam cię w herbacie

[aniat.]

Zaparzyłam Cię w herbacie,

w malinowym aromacie.

Tak jak wtedy,

gdy grzaliśmy się w ten dzień zimowy.

Śnieg był wtedy bardzo biały,

szyby z nim się całowały,

I my także,

między każdym łykiem malinowym.

 

Gdzieś na dworze świat wirował.

Wszystko w zimnej bieli chował.

Tylko u nas

ciepło się rozsiadło z namiętnością.

Raz zajrzało w nasze oczy,

raz dotknęło drżącej dłoni,

malinową racząc się miłością.

 

Zaparzyłam Cię w herbacie,

w malinowym aromacie.

Tak jak wtedy,

gdy byliśmy zakochani.

W nagich drzewach cisza spała.

Świat dźwiękami się oddalał.

Tylko zmysły,

głośno rozedrgane między nami.

 

Filiżanka pełna ciepła,

malinowy smak pamięta.

Tylko tyle,

łyk napoju, co rozgrzewa w zimie.

A za oknem dzień zaspany.

W śnieżnej ciszy zatrzymany.

Tak jak wszystkie.

Zacznie się herbatą, potem minie.

 

[andreas]

Ślicznie! Z wielką przyjemnością przeczytałem dwa razy. A tę metaforkę "zaparzyłam cię w herbacie", chętnie bym Ci podkradł.

Pozdrawiam serdecznie.

[Jacek_Suchowicz]

Pomysł super i czytając można usłyszeć melodię wyrównując rytm

treść fajna

[aniat.]

@andreas dziękuję za miły komentarz. Cieszy mnie on tym bardziej, że jakoś nie byłam pewna tego wiersza

@Jacek_Suchowicz dziękuję

[andreas]

@aniat.

Przecież wiesz chyba, że jeszcze się taki nie narodził, który by wszystkim dogodził. A poza tym nie każdy nasz wiersz musi być rekordem świata.

Miłej niedzieli życzę.