Historia edycji

Koniec wypala horyzont. Tam, gdzie wczoraj drżał błękit - śpiewny jak skrzydło motyla. Słońce pęka: łeb jagnięcia pod kamieniem, jego mózg, światło - cuchnie spalenizną codzienności. Morza kipią krwią pierwszego syna. Góry wypluwają lawę i krzyk. Ptaki spadają jak strzały, skrzydła wplątane w wiatr. Gwiazdy rozsypują się w popiół. Wirują - taniec śmierci, taniec ostatniego światła, taniec chwili, która była Bogiem. Paruje łza w ustach dziecka, które śniło o błękicie. Na horyzoncie paszcza nicości. W niej drga ostatni cień, w którym żył Bóg. Ostatni oddech Boga - tak cichy, że słyszą go tylko umarli. Bo On zapragnął końca, jak my pragniemy początku. I koniec stał się ciałem. I jadł nas jak chleb.  

@Roma wersy zaklęte w wierszu opowiadają o pragnieniu odzyskania chwili bliskości i wolności z kimś ważnym, choć te relacje należą  już do przeszłości.   o napięciu między obowiązkiem a pożądaniem, gdzie autentyczne uczucie jawi się silniejsze niż sztuczne normy i konwenanse  

Twoje słowa  Pogrzebały prawdę    I moją duszę    Więc już się  Więcej nie wzruszę    Nad twoim płaczem  Bo nie ma nad czym    Ale gdy śmierć  Zapuka do moich drzwi    Wezmę ciepłą  Kołdrę i poduszkę    Bo tam po drugiej stronie  Jest tak zimno    Wręcz lodowato  A ja nie lubię chłodu   

Dziękuję za docenienie i odwiedziny @Rafael Marius. Udanego tygodnia! Pozdrawiam!

po co budować relację na siłę taka relacja jest czegoś warta nie pozostanie ni słowo miłe jest jak już zgrana brydżowa karta   pozdrawiam