Do starości

[Kamil Polowczyk]

Jak kryształki lodu odbijasz to co utracone,

Twoja uroda jest osobliwa wśród ludzkości wzbudzasz odrazę i spokój, strach 

Fascynujesz mnie, twoja postać mnie ciekawi 

Wzbudzasz we mnie skrajne emocje 

O starości wzbudzasz we mnie strach, spokój, tęsknotę 

Prowadzisz nas za rękę do objęć śmierci 

Ale dlaczego?

Dlaczego prowadzisz nas przez ten ciemny tunel uśmiechając się do nas,

Wszyscy wiedzą gdzie ich prowadzisz,

Ale ty utrzymujesz nas w niepewności 

Nie mówisz nam dokąd nas prowadzisz,

Przez drogę nie wspominasz słowem o śmierci 

Dlaczego nie możesz żyć z nami w zgodzie?

Czy dostajesz coś od niej za kolejne duszę, które 

Osobiście do niej zaprowadzasz?

Czy wściekasz się gdy Anioł śmierci zabiera do Edenu młode osoby niedotknięte twoja ręką?

Czy wściekasz się gdy młodość przejmuje twoja rolę i to ona zaprowadza swoje duszę przed oblicze Ozyrysa?

O starości odpowiedz mi,

Odpowiedz na te pytania 

Kochana starości...

Edytowane 4 Grudnia 2024 przez Kamil Polowczyk (wyświetl historię edycji)

[Domysły Monika]

@Kamil Polowczyk trochę tu coś pomieszane... 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Gdyby tu był znak ? To było do wyboru a tak trzy różne wskazania które się wykluczają . No jest tego więcej ...w dalszej części 

[Kamil Polowczyk]

@Domysły Monika Właśnie w ten sposób chciałem pokazać te sprzeczności które wywołuje we mnie starość. Ale mimo wszystko dziękuje za odzew jak i przeczytanie pozdrawiam :)