Brzask

[aniat.]

Brzask lekko uchylił powieki.

Zachłysnął się rześką rosą.

Paletą pasteli ziewnął

i zstąpił stopą bosą…

 

Na zielonej łąki odcienie,

na przeciągające się cienie,

na skrzydła motyli niemrawe,

na wrzawę budzącą się w trawie.

 

Na sosny blaskiem skąpane,

na szepty jasnością wyrwane,

na kwiaty co z barwą igrają,

na wszystko co sen swój przerwało.

 

Ten   brzask rozlał się promieniami

po najciemniejszych zaułkach.

Paletą pasteli smagnął.

Zakukała kukułka.

 

Rozedrgały się w liściach głosy.

Strumień przeczesał falą włosy.

Obudziło się życie w świerszczach.

W skrzydłach już muzyka trwa pierwsza.

 

Złota plama spłynęła z nieba.

Ciepło w kamieniach się wygrzewa.

A mgła jak wstydliwa kochanka,

umyka przy krokach poranka.

 

Już brzask z pełnym dniem się przywitał.

Wymienił się ciepłym spojrzeniem.

By jutro znów o tej porze

obudzić wszystko tchnieniem.