W miejscu, gdzie strach bywa odwieczny,
słychać znów płacz — bynajmniej nie wierzby.
Tak wielu z nas zboczyło ze ścieżki...
Skąd to zwątpienie?
Za mało imersji?
Pływam tak dobrze, bo nie raz tonąłem,
choć czasem wspomnienia palą mnie jak ogień.
To nigdy nie było tak proste —
nigdy nie było proste.
Styl Werterowskiego buntu,
a może toksyczna miłość do ciszy?
Stałem się duchem jesieni,
bo kocham to,
co tak bardzo mnie niszczy.
W miejscu gdzie strach bywa odwieczny,
Słychać znów płacz, bynajmniej nie wierzby,
Tak wielu z nas, zboczyło ze ścieżki,
Skąd to zwątpienie? Za mało imersji?
Pływam tak dobrze, bo nie raz tonąłem,
Choć czasem wspomnienia mnie palą jak ogień,
To nigdy nie było tak proste, nigdy nie było proste.
Styl Werterowskiego buntu, a może toksyczna miłość do ciszy,
Stałem się duchem jesieni, bo kocham to co tak bardzo mnie niszczy..
Wyruszyłem w drogę
Założyłem pierścień
insygnium: potęgi bogactwa magii…
Wiele uczynić mogę
Daleko plącze się cień
Patrzę na wieczny pień
Obok przysiada srebrny ptak
Wiele będzie na opak…
Przez Robert Witold Gorzkowski, w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez Toyer · Opublikowano
Przez nieporadnik · Opublikowano
Przez Somalija · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@violetta O matko, jakie piękne...
