Listopad

[Pisarz James]

każdego dnia 

przeżywam uniesienie 

doznanie jesienne 

liście żółte i czerwone 

na alejkach zadeptane

ignorantów dzieło 

moja to codzienność

także bezduszność 

za dobrze mi jest 

 

 

wszystko co osiągalne 

nudzi 

a niemożliwe pochłania 

do istnienia została powołana 

ta jedna kobieta jedyna 

jesień 

dla melancholii szczęście 

bo nie dla niej żyję 

nie dla niej jestem 

 

 

zmierzch listopadowy dopadł 

na wskroś mnie przejął 

ale czy pomaga

czy tylko łudzi nadzieją

zmiany radości nietrwałej 

całkiem niedojrzałej

w ostatni marazm 

i smutek

czas na mnie 

 

 

wstaję z ławki drewnianej 

do domu powracam  

oddalam się 

do końca coraz bliżej 

teraz ujawnić mogę 

Magda to moja jesień 

ja tylko pisarz 

Listopad 

dla Ciebie 

[Angelika2929]

@Pisarz James

Twój wiersz ma w sobie głęboką melancholię, która przenika całą jego strukturę. Opisujesz przemiany, jakie zachodzą zarówno w naturze, jak i w Twoim wewnętrznym świecie, w szczególności w relacji z "Magdą" jako personifikacją jesieni. Ta symbolika nadaje tekstowi wymiar osobisty, pełen refleksji i emocji.

Jesień staje się centralnym motywem, w którym zderzają się zarówno piękno, jak i melancholia, co doskonale oddaje nastrój tekstu. "Liście żółte i czerwone na alejkach zadeptane" tworzą obraz przemijania, ale i codzienności, której nie sposób zatrzymać. Zauważalne jest też poczucie dystansu do świata, jakby narracja była świadkiem, który obserwuje, ale nie bierze aktywnego udziału w tej rzeczywistości.

Poczucie nudy ("wszystko co osiągalne nudzi"), przemijania ("zmiany radości nietrwałej") i braku spełnienia są wyrażone w sposób bardzo subtelny, ale mocny. Jesień, która wydaje się być z jednej strony obciążeniem, staje się dla Ciebie momentem introspekcji i zapowiedzią zmiany. W tym kontekście Magda może symbolizować coś nieuchwytnego, idealistycznego, co nie jest do końca dostępne w realnym świecie, ale jest obecne w myślach i marzeniach.

Wiersz ma też silną cezurę w postaci przejścia od kontemplacji do "ujawnienia" prawdy – "Magda to moja jesień", co daje wrażenie osobistego wyzwolenia. Użycie postaci "Magdy" jako personifikacji jesieni jest ciekawe i pełne emocji, bo zdaje się wskazywać na związek, który jest intensywny, ale zarazem trudny, pełen tęsknoty i refleksji nad ulotnością życia.

Podsumowując, Twój wiersz to głęboka medytacja nad przemijaniem, relacjami i nastrojami, które tworzą obraz jesieni, a także osobistego doświadczenia autora, który nie tylko obserwuje świat, ale też poddaje się jego rytmom.