Zgłoś

Rozmarzona jesień     Sunie powoli, lecz własnym rytmem,               popieści słońcem, burzą rozbłyśnie. Zmierzchom zostawia markotne chwile, głowić się nie chce, skoro ich tyle.   Postanowiła - nie myśleć wcale, wszak szereg zdarzeń i tak już w planach. A gdyby - cudem - wszystkie poplątać, czy na supełkach (s)pokój nastanie...   Wie - to utopia - pomarzyć może, lasy już stroi rdzami jesieni, w letargu zwierzę nieokiełznane, które podobno tęskni za domem.      wrzesień, 2025  

Płacz nad rozlanym mlekiem z łatwością można ukryć przechylając kolejny kieliszek.   Byle do świtu lub zmierzchu, z perspektywy fotela obojętne. Panie nie jestem godzien, ale skoro już jesteś, usiądź.   W końcu świat umiera na moich oczach, chociaż bardziej pod powiekami. Pieką od ciągłego puszczania oka do szczupełej panienki z kosą.   Ostateczne rozwiązanie jest mi coraz bliższe, więc drogi gościu dajmy spokój dyskusją. I bez toastów, są tak samo śmieszne jak epitafia.   To co najważniejsze jest jak zwykle na wyciągnięcie ręki, jednak za daleko o kilka milczeń.  

@Berenika97 przeobrażam się w taką ciotkę:)

Diabły noszą sztuczne rogi.

@Ewelina Bardzo mi miło, że zajrzałaś :-) @Berenika97 Dziękuję a znak miły. Pozdrawiam wszystkich czytelników.