Historia edycji

Haj nastaje!  – drą się jak stare skarpety  uszczecinione gęby-kufajki  mających na koszulkach harde  Murem za polskim pancurem, niemyślicieli.   fakt: mi też gęba surowieje, w zwojach  – ocet ze sfermentowanych książek i czuję ponadskórnie: jakaś zaraza nadciąga.   może zaraz zjadą się stare baby-symbole morów i tornad, a podprowadzony jeszcze przed wojną z jakiegoś pałacu zegar kaflak zacznie wybijać niewłaściwą godzinę (po co? by zmylić trop, rzecz jasna!).   czekać na finalne rozregulowanie się, zapadać  w głąb zmarszczek? lepiej: idę na bezazymut,  kieruję się w przeciwnych kierunkach, pozwalam rozerwać przeciwstawnym wektorom.   daję się przekonać, że drzewiej oznacza wyłącznie określenie czegoś wybujałego z tego samego pnia, co  moja czarna palma. ta, która tak ostro odbija od korzenia, wystrzeliwuje w niebo, żłobi rysy ostrymi listkami.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Jak to w poezji. @poezja.tanczyDziękuję!

@Czarne Słońce Bo co pamięci, to przysparza Z tej niechęci, czy do lekarza?   Wiersz fajny Bo zatrzymuje :) M.

@Starzec Wyszła Ci z tego piosenka I to nie byle jaka M.

@Kasia Koziorowska Bo co zaczynać, na to trzeba Sobie poczynać, w próżnych rozbiegach   Wiersz na niesłychanym poziomie Brawa! M.