Echo

[Agnieszka Charzyńska]

Przestrzeń hukiem rozdarta złocistoróżowym

Zszywa się ukojenia nicią wielokrotną

Kryształowych perełek tęczową samotność

Otula pyłem miękkim, ceglastym i płowym.

 

Opowieści zawiłe, zbyt wcześnie przerwane

I niewypowiedziane owija milczeniem,

Ze złotem i szkarłatem dymy sine żeni,

Aby biografiom nadać – aspekt dokonany.

 

Lecz w tej żałobnej pustce echem tynku szarej

Dźwięczą strzaskanych skrzypiec nuty  delikatne,

Serenady błękitne, z minionych śpiewników

 

I operowej arii – akordy ostatnie.

Przytłacza je boleśnie krwawy pogłos krzyku

I daremne tykanie – wciąż żywych zegarów…

 

 

[Agnieszka Charzyńska]

może być też "z purpurą i szkarłatem"