Historia edycji

Ludzie w każdym miejscu

umierają tak samo.

Wieczorem, gdy dzień milknie,

albo przed ósmą rano.

Gasną jak świecy ogarek

lub jak w kominku płomienie.

I zostawiają po sobie

długie, nieme wspomnienie.

Za bramą stają się ciszą,

co w każdym miejscu tak samo

chłodem wita i pustką.

I nie wypuszcza z ramion.

Ludzie w każdym miejscu

odchodzą w bezmiar tak samo.

Kochani czy niekochani,

żegnają się za bramą.

A brama cicho skrzypi

Z każdym ostatnim westchnieniem.

I potem już tylko cisza

okryta łzą i milczeniem.

Ludzie w każdym miejscu

umierają tak samo,

Mgłą się kładą przy ziemi

za zimną, stalową bramą.