zmienne

[hauser]

W tych zmiennych, chwiejnych momentach na rozdrożu, na krawędzi, na ostrzu noża trzymam się rzeczy stałych. Pewnych. 

Stałych. 

Niezmiennych. 

Tego, że słońce na pewno wstanie i na pewno zaśnie. 

Że będzie pogoda. Jakaś.

Obojętnie jaka - bo pogoda zawsze jest jakaś, a element niespodzianki zawsze istnieje.

Tego że umrę. 

Że niezależnie od tego jak się czuje - gołębie będą fruwać i zebrać o żarcie a dzieci w upale będą biegać po fontannie i denerwować swoje matki odrywajac je od komórek okrzykiem 'mamo, zobacz'

 

I tym, że ludzie przychodzą i odchodzą. Jedni zostawiają ślad, innych zapominam - nawet nie zauważam - jak ludzi w centrum handlowym czy bezdomnych na dworcach czy ulicach

 

To wszystko uświadamia mi, jak mały, nic nie znaczący jestem w skali makro. 

I jak ważny jestem w skali mikro. 

 

I to wszystko - paradoksalnie - pomaga mi być.

W tych zmiennych, chwiejnych, niepewnych chwilach na rozdrożu.