Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Widzisz? Popatrz. Jakoś mnie tak nawiedziło. Jakieś wizje nie wiadomo skąd. Jakieś niedowidzenia.

 

Twarz przy

twarzy.

 

Patrz!

Spójrz!

 

Upadam na lustro. Na tę szklaną powłokę.

Całym sobą. Nie-sobą.

 

Moje usta. Twoje usta.

Łączą się, spajają.

Niczyje. Śmiertelnie blade…

 

Co to jest? Co się tak kołysze? Kolebie za ścianą, w ścianie. We mnie?

 

Upadam ze szklanką, która rozpryskuje się na miliardy iskier

w potwornych rozbłyskach nuklearnych syntez.

 

I popatrz. Znowu te same sterty gazet. Pożółkłe.

 

Poplamione. Podeptane…

 

Znowu jakieś zgrzyty za ścianą. Stukania.

Nade mną…

Wszędzie coś się wciąż czegoś dopomina, doprasza…

 

Wystają zewsząd

czyjeś ręce.

Uschnięte patyki.

Spalone w śmiertelnej gorączce.

 

I oto stoję i wpatruję się w pełznące ku sufitowi żeliwne rury. Całe w pajęczynach i kurzu. W kącie

pokoju.

 

W mdławym blasku wiszącej lampy.

W te rozgałęzienia u szczytu grani.

Dotykam je. Muskam opuszkami palców.

 

Próbuję się na nie wspiąć, jakby na jakieś drzewo początku. Drzewo stworzenia.

 

Otula mnie otchłań nocy.

Omiata dalekim cmentarnym oddechem.

 

Ktoś idzie

 

Wspina się po stopniach schodowej klatki..

To powracająca zza grobu moja matka. Stąpa ciężko. Ściska kurczowo drewnianą poręcz.

 

Jestem tu sam na sam z tymi dziwnymi trzaskami, stuknięciami, zgrzytami.

Mimo że ledwie słyszalnymi. Mimo że prawie niesłyszalnymi.

 

Coś szepczę z samym sobą na zasadzie

cichego porozumienia,

gotów spojrzeć w oczodoły pełne czarnej ziemi.

 

I czuję na ramionach jak obłapują mnie czyjeś lodowate palce.

Rozglądam się na boki. Powoli odwracam. Przytula się do mnie pusta przestrzeń.

 

(Włodzimierz Zastawniak, 2024-09-22)

 

 

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Dzień dobry, trochę pan się spóźnił  Przepraszam bardzo, zabłądziłem w próżni  Skąd pan przebywa, opowie pan coś o sobie Jestem dziwną istotą, nie rozumiem sam siebie  Brzmi to znajomo, nie zawsze idzie nam po myśli  Oczywiście, lecz czuje, że moje życie to nieustanny wyścig  Za czym pan tak gna? Jeśli mogę wiedzieć Jasne, że tak. Mogę panu opowiedzieć  Goniłem za miłością i poprawą własnej egzystencji Nie wyszło mi to dobrze, a chciałem być jak sól tej ziemi A więc, co poszło nie tak? Zbyt bardzo się starałem, nie zadbałem o głowę  Teraz nie opuszczam myśli, jakby czarodziej rzucił klątwę  Zabrzmiało to poważnie, może Pan swobodnie spać? Mogę, gdy moje oczy nie mogą rady dać  Chciałbym bardzo Panu pomóc, ma pan jakieś zainteresowania? Uprawiałem dużo sportu, teraz każda czynność jest jak olimpiada Zresztą, jaki Pan? Nikt tak dobrze mnie nie zna, jak moje drugie ja Bardzo dobrze wiesz, że przez ciebie nie mogę spać  Nadchodziłeś zawsze, w najgorszym momencie Chciałeś mej poprawy, teraz jestem tu gdzie jestem  Ty mi doradzałeś, się mną opiekowałeś Gdyby ciebie nie było, było by mi łatwiej  Szanowny Panie, proszę o spokój  Byłem spokojny, lecz ty mi go zabrałeś  Wiem już jedno, odseparuje się od ciebie Ponieważ dla mnie nie jesteś, żadnym człowiekiem 
    • Róże   Że się słowik rozśpiewał nad tobą W ten czas gdy kwitła łąka i maj A słońce które dało ci kolor Widziało krew czerwieńszą niż kwiat   By ciernie co rdzeń plotły ku górze Chciały marzenia oddać niebiosom Mogły na strzępy potargać uczucie Bo ich błękity wziąć same nie mogą
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Samotny podróżnik - Tie-break/listopad 2025  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...