Pamięć podrzędna

[Florian Konrad]

składa się na nią wiele: bezeceństwa wtłukiwane
przedszkolakom pudrowym młotkiem, wbijane 
pod skronie zbejsbolałymi rózgami nieco 
starszym dzieciom (razy – łagodniejsze, niż ci
się wydaje, a i pręgi po nich – słodkie, 
aż chce się oblizywać!).

 

jest tą kałużką energii elektrycznej, którą ciągle 
ścierasz ze stołu, by zrobić miejsce na talerze
i parkę kielisząt z cienkiego szkła,

 

tym, o czym aż tak bardzo nie chcesz myśleć, 
co do tego stopnia próbujesz wyrzucić z głowy, 
że aż to stwarzasz (demon o kolorach jak zameczek 
ze starej pocztówki materializuje się tuż obok, 
siedzi na brzegu kanapy szczerząc 
ząbki-żelkowe misie).

 

skup się. błysk, trzask – i zamiast oczu masz 
wyświetlacze przezierne. czytasz nimi elementarzyk
odwykowy, książkę wszystkich grzecznych 
maluchów. literki tańczą w kółeczku, rozpędne,
szybsze, szybsze – aż w gardle ci zasycha od tej
lektury. mimo to drążysz, zatapiasz się w treść.