Centyliard i pół­­­

[Florian Konrad]

jeszcze jesteś zbyt daleko. niemuskalna. więc 
przyciągam, mimo wszelkich niedogodności. 
silniej, niż pozwalają prawa logiki.

 

i lecisz na bezczelnego z prędkością nadświetlną, 
równocześnie wchodząc w interakcje ze wszystkim, 
co możliwe: od historii najnowszej po antyk i przyszłość.

 

przyklejają się do ciebie tabuny innych ludzi,
dzieci, twoje, przysposobione, odsposobione, 
domy, całe i w kawałkach, 

 

wyjątkowo wulgarny cyborg Aleksiej, który tak strasznie
klnie w języku Putina, cyjanotypie, zakrztuszenia się,
bogobojni użytkownicy aplikacji Christinder,
łożyska, tragedie i łzy szczęścia obcych osób,
kiście memów, pęczki eksperymentalnych
dźwięków, podpiosenki, do tego: resztki mebli,
odłamki randek, krzyków, jakieś potłuczone echa.

 

niedługo stajesz przede mną, tak różna od samej siebie.
niczym jeż, kłująca igłami świerków, szczeciną
z nieogolonego policzka faceta, któremu się 
podobałaś, ale nic z tego nie wyszło. 
nawet nie zdążyło się zacząć.

 

będziesz chrzęścić, napęczniała. pogłaskam.
mocno. wyliczanka zredukuje się niemal do zera.