ciche dni

[klucznik]

wreszcie bitewna przycichła wrzawa
błądzą echem pomruki ochrypłe
w gardłach uwięzły słowa zastygłe
złość wciąż z nich drapie i się wyrywa
 

bierność wykręca uczuć bieguny
resztki ich chłonie przepaść milczenia
życie z dnia na dzień na wskroś się zmienia
w teatr posępnej mdłej pantomimy
 

choć sedna waśni nikt nie pamięta
wrogość uparcie w głowach trzyma straż
chłoszcząc spojrzeniem bez drgnienia tętna
 

w murze impasu któż cegłę skruszy
zakończy obłędną bezsłowną kaźń
może uśmiechu cień z głębi duszy

[Hiala]

@klucznik ktoś musi odpuścić, znów będzie fajnie-pozdrawiam 

[corival]

@klucznik Całkiem zgrabnie, a przede wszystkim celnie. Po kazdej bitwie, awanturze, kiedy już "pył" opadnie, zawisa cisza... ktoś musi być mądrzejszy i ją zakończyć w jakiś sposób, bo się zapiecze, ukorzeni... wtedy będzie tylko gorzej.

Pozdrawiam :)

[Łukasz Jasiński]

Lirycznie 

 

Łukasz Jasiński