Ziemia

[janok]

U stóp twoich, ziemio obiecana 

kładę się dzisiaj w deszczowych chmurach 

przyjmij me ciało, tam skąd powstało

ziemio religii, natury, rozumu

Przyjmij też ducha w ogrodu krainy

gdzie chylą się liście oliwy, daktyli

Uderz w mą duszę! Uderz w me ciało!

oczyść w krwi swojej, ożyw w swym ogniu

niech się odrodzę jak feniks z popiołu!

Ptaki niebios niech cię koronują 

w goździki i róże 

w chabry i maki 

gronostaj z mchu załóż i purpurę z bratków 

niech fiołek ci pachnie a szałwia zieleni 

obmyj się z nami w słonecznych obłokach 

niech niebo mi tłem dla twej zieleni!

Lecz czemuś znów bledniesz?

Lecz gdzie twe kolory?

Cóż jarzębina na szyi twej czyni?

Gdzie sykomory? I lipiec prawdziwy?

ty znów się kładziesz do snów gotowa 

i w całun jak baranek biały zakładasz

poddani twoi są martwi wraz z tobą 

by wrócić mogli gdy znów będą z tobą. 

 

 

[Rafael Marius]

@janok

Każdy ma jakąś wizję odchodzenia, a niektórzy wiedzą jak jest bo byli po tamtej stronie.

[Astralka]

@janok Niezwykła relacja z naturą

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

[Bożena De-Tre]

Zabogacony wiersz i to jego głównym walorem....tak sobie pomyślałam doczytując. Mam nadzieję że inne Twoje wiersze równie dobre....zaraz popodglądam.Z pozdrowieniem wciąż letnim....