Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Obwarzanek


Rekomendowane odpowiedzi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Moim zdaniem stare spojrzenie, od zawsze. Pozdrawiam.

 

 

Dziękuję. Innego domu nie ma. Pozdrawiam.

 

 

Cieszę się bardzo, że byłaś @Alicja_Wysocka 

Dziękuję Wam. 

 @andrew @iwonaroma

Edytowane przez agfka
👻 (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

podejrzane na Plantach
wciąż te same ławeczki
w precle z makiem wygięte
jak miastowe panienki

nóżka w bucik zdobiona
aż ciżemki zdjął szewczyk
dwa do przodu przepona
w żebra ławki się tłoczy

posolony powietrzem
co wyżera z kamienic
trans gołębi aż przestrzał
z marzeń i czczych obietnic

wśród pochodu przechodniów
zanurzonych w wir gości
w szum nie niepokojony

śni bezdomny na oścież

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Trochę tak. Przystosowuje się, a potem coraz trudniej już mu wrócić do czegoś czego nie ma, a zbyt trudno zacząć samemu na nowo.

Ja nie potrafię tego zaakceptować, że istnieje bezdomność, taka, że człowiek nie ma miejsca.

Że nie ma zameldowania czy dokumentów i to przesądza o czymś.

Pzdr 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

:D

 

Dawno nie byłam w Krakowie, zdawałam tam na studia, ale się nie dostałam, za słaba byłam.

 

Kilka dni to trwało.

I.. Byłam głodna ;) Miałam takiego kolegę, który uratował mnie z koleżanką i poszliśmy do jakiegoś taniego lokalu, ale ze smacznym, sycącym obiadem :-) Trochę szkoda, ze dopiero po egzaminach, może poszłoby lepiej;-)

Ale za co ja bym tam żyła? ;-) więc może lepiej się stało, że nie.

A moje drugie nieco dłuższe spotkanie z Krakowem to szpital (zapomniałam przy jakiej ulicy, gdzieś w centrum)

 

 

 

Tutaj są inspiracje, ale to bardzo dołujące:

Maciej Niemas "Alkoholizm, to jest rak duszy" - YouTube\

(tylko mi ścieżek nie kopiuje, nie wiem dlaczego)

 

Ewa śpi przy kościołach, tam czuje się bezpieczna (youtube.com)

- Ewa mówi, że jest 30 lat bezdomna.

 

 

Mój pamiętniczek czeka na wydruk, zacytowałam kilka słów podając z jakiego wiersza i Twój nick.

Dziękuję :-))

 

 

To bardzo miłe, dziękuję :-)

 

 

 

 

 

 

Edytowane przez agfka
. (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Ewelina Czułość artykuł deficytowy. Duża kolejka chętnych, a mało kto rozdaje.
    • Dałeś mi Panie wiele nie wiem czy zasłużyłem... na słowo ogniste, żywe dałeś bo się modliłem?   Dałeś mi Panie wiele głęboką krainę snów przestrzeń - moich słów dałeś dla dni - chwilę   Dałeś mi Panie wiele wysyłam Ci tęczę i gwiazdę gdy się skropli pod powieką przyroda piękna na zawsze   Dałeś mi Panie wiele Matkę, Ojca, rodzeństwo bagaż życiowych doświadczeń męstwo, szaleństwo, przekleństwo   Dałeś mi Panie wiele Serca rytm szybszy - porywy dałeś uczucia rozbite... kobiece dłonie jak pokrzywy   Dałeś mi Panie wiele lekcji jak drobiazg doceniać nauczyłeś mnie kochać i wspierać   Nauczyłeś na lepsze się zmieniać
    • Przywieziono ją z opuchniętą twarzą, włosami – blond i rozdartej bluzie, szortach, które skrywały ledwie to, co każdy mógł wziąć, stawiając piwo, kupując paczkę fajek. Miała lat trzydzieści. Skrzyżowane dłonie podkreślały niewinność, była dziewicą - tutaj i w przeszłości, dawno zgubiła zwykłą miarę czasu. Swój krzyk głuszyła biciem rąk o ścianę. Wtedy wchodzono – w nią. Przytrzymywano, twardością karłów skrzyżowanych raz i raz, po raz kolejny – dłonie, stopy, ciało całopalne. A gdy luzowano więzy, ona –   gniotąc w rękach papierową kulkę, z woskową giętkością naprężonej duszy – ciągnęła Chrystusa środkiem wielkiej drogi – matki bezcelowej wędrówki. Moje pięć palców świadczy o mnie – mówiła, wasze sądy, skazujące na próbę, ognia albo wody, są nudne jak starość – krojenie chleba dla jednej osoby. Potem, nucąc słowiczą melodię z bajki Andersena, odwracała głowę – gdzie za oknem Chrystus ludzki i jarzębinowy oczekiwał wpół drogi – jakby zawieszony - na koniec szaleństwa zmartwychwstania z grobu.  
    • Na martwych ścianach sali balowej – różowych Jeszcze wczoraj, dziś w sadzy grona przyodzianych W strzępach zdobień zetlałych  popielato - płowych Igiełkami szklanymi – gęsto nabijanych   Nad cielskami grubymi rozdartych foteli Naprzeciw smukłych okien – o szybach rozbitych Okryte płaszczem pyłu jak miękkiej flaneli W dymu puszyste wełny wciąż szczelnie spowite   Wiszą w perłowych ramach lustra – ciągle żywe Niestłuczone, bez skazy,  nietknięte pożogą, Nie musnęły ich iskier włosy purpurowe,   Płomienia pazur złoty – ni trójbarwny ogon. W lustrach tych – ocalałych na przekór zniszczeniu Dłoń się przegląda blada, pustka – i milczenie…
    • jakiejś czułości mi trzeba jakiejś najmniejszej    znajomy zapach... spojrzenie z baldachimu rzęs  chłosta oddechem...   jakiejś czułości mi trzeba     
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...