Połykiem

[Florian Konrad]

oj, miało miejsce brzemienne w skutkach 
tąpnęciulko, kolos na zmyślonych nogach
wywalił się brodą w błotnistości. 

 

uzmysłowiłem sobie pewną rzecz – i jakby kręgosłup 
zwierzęcia, na którym cwałuję niczym cycatka
z obrazu Podkowińskiego, pękł i przebił mu grzbiet.

z chwilą, w której w pełni zrozumiałem, jak wielka 
jest idea Osobności –  nastał we mnie glam rock.
taki na czarno i z blackmetalowym pazurem, 
przesycony trudnym do sprecyzowana czymś,
co łamie kręgi jak zapałki, wygina kraty w ruloniki, 
by wyglądały jak kiczowate, ogrodowe 
łabądki ze starych opon.

 

odkąd z milionów półnieprawdek, parafilozofijek
wyłuskałem to jedno, świetliste ziarenko
– moje wszystkie zabawki są zalane litrami wody, 
na powierzchni której osadza się śmiesznosłów, 
ta drażniąca język i podniebienie pianka z goryczką, 
po posmakowaniu której można wykrztusić 
parę miłych, ale niesamowicie lepkich zdań,
skomplementować kogoś tak zajadle, że  aż 
mu się treści w głąb książek cofną.

 

więc mówię, a misie i lalki idą na dno.