33

[Martosh]

Między pracą z pędzlem i srebrem

pochyla się w kuchni i kroi 

czerwone, dojrzałe pomidory.

 

Sadzi na balkonie kwiaty, patrzy jak rosną

i może raz na jakiś czas

łzami podlewa ich dusze.

 

Kiedy spojrzysz jej w oczy

możesz się zgubić.

W labiryncie źrenic i tęczówek

radość ze smutkiem się miesza.

 

Z jubilerską precyzją słucha

i zażegnuje ludzkim dramatom.

Celnym słowem, myślą lotną

ucina hydrze nieśmiertelną głowę.

I przypala ranę w miejscu cięcia.

 

Pan Cogito obecnych czasów.

Myśli i jest. W rzeczywistości

lustrem, odbiciem, poświatą.

 

Gdy obejmie Ci świat ramionami

będziesz mógł się poczuć bezpiecznie.

Jest światłem jasnym, bezkresnym,

z ciemności wyłaniają się kształty.

 

Ciepłem rozleje się w Twoich tętnicach.

Poczujesz coś czego nie nazwiesz nigdy.

I będziesz chciał zatrzymać tykanie zegara.

 

Potem wrócisz, do domu. Bardzo powoli.

I nic nie będzie już takie samo.

[Dagmara Gądek]

@Martosh sporo tutaj autentyczności, przeczytałam do końca… słuchanie z jubilerską precyzją - poniekąd odczłowiecza; jest efektem wyrachowania, przejawem wypracowanej cierpliwości - dużo bardziej pasuje podkreślenie empatii słuchającego / - jej .

Piękna postać, w pięknym wieku lat chrystusowych - to chyba idealna konstelacja

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

, o ile jest wzajemność ;)), pozdrawiam, powodzenia

[iwonaroma]

Nietuzinkowo. Tchnie pokrzepieniem :)

 

[Rafael Marius]

@Martosh

Połączenie ze światem to dobra opcja.