Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

Rozległa plaża,
opustoszałego wybrzeża z widokiem na morską latarnię,
nawołuje.

Słoneczny krąg w kolorze pomarańczy przesuwa się na nieukołysanym
błękicie.
Od strony lądu wyrastają budowle.

Pas gorącego piachu odgradza wzburzoną wodę od miasta,
prowadzi do latarni.

Kamienne schody pokonane w pośpiechu, podwójnie wyczerpują.
Fala za falą zalewa plażę wyciem okala starych murów blok.

Na miejscu zmęczony oddech rozdziera płuca.
Dziewczyna i chłopak, rozsypani piaskiem.

 

Ona wyczesuje promienie słońca z włosów.
On zmysłowo ogarnia ją spojrzeniem kochanka.

Patrzą w zdziwieniu na pasaż biegnący w dole.
Szeroki jak autostrada prowadzi donikąd.

Droga bez końca utraciła początek.

Edytowane przez Amber (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@violetta Viola dziękuję za komentarz. Miłego dnia:)

 

@Dagmara Gądek Dagmara, dobrze przypuszczałaś, że są na górze w latarni. Rozsypać się piaskiem, to wracając z plaży, zostawiamy go nieopatrzenie na podłodze. Przekaz w tekście jest jeszcze do przemyślenia. Dziękuję za uwagi i pozdrawiam:)

Opublikowano

@befana_di_campi gdy uczę się francuskiego, dużo słów w naszym języku zapożyczonych od francuskiego. Nasuwa się pytanie czy oby francuski był pierwszym językiem, a przecież polski jest najstarszym językiem na świecie. Wierzę, że polski był pierwszym językiem. Może to paradoks, ale jest prawdą. Już Bóg pisze w Apokalipsie, że będziemy krajem, który będzie żywił ludzi, tylko u nas będzie można uprawiać zboża, wszędzie będzie wielka susza, wyschną rzeki. Kocham Boga i tylko jemu ufam :)

Opublikowano

fajne, strasznie tęsknię za plażą i morzem, w zeszłym roku nie pojechałam bo miałam problemy z suką w tym roku jadę jak co roku z młodą suką i zamierzam jej pokazać, co to naprawdę jest życie, na rozległych plażach (pustych, znam takie!!!)  i kiedy można się rozkoszować drogą, donikąd i tak po prostu, sobie być, odpoczywać, na łonie 

natury:P

Opublikowano (edytowane)

@Amber Wakacyjne klimaty, ciut zapiaszczone, ale na łonie natury... do urlopu jeszcze trochę, ale w końcu przecież nadejdzie. Pozdrawiam :)

@violetta Muszę coś jednak dodać a'propos tego co pisałaś wcześniej.

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Łacina nie mogła zniekształcić naszego języka runowego, bo takowego nie mieliśmy. Jeśli już to istniał język runiczny, ale nie na naszych ziemiach, a w Skandynawii. Pozdrawiam :)

@befana_di_campicampiJednak uściślając:

runy istniały, choć nie było to pismo nasze, ale skandynawskie. Pozdrawiam :)

Edytowane przez corival (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

@Amber Oczekuję go z utęsknieniem, przyznam, a latarnią kojarzy mi się parę wspomnień, więc tym bardziej miło mi się czytało Twój wiersz. Jeszcze raz pozdrawiam :)

@befana_di_campi

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Zwracam więc honor, choć na wszelki wypadek wolałam uściślić. Pozdrawiam :)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • W zakątku wspomnień zamglonych, Leżał niemy kamień zapomniany, Gładki od dotyku czasu, wciąż ciepły. „Podnieś mnie, proszę, przyłóż do serca”   Tak tęsknego wołania nie słyszałem od lat. „Przywołam twoje bezmyślne zdania, Rechot głupi i ciszę, co po nim nastawała, O ludziach, których wyparłeś z pamięci,   I o krzywdach im wyrządzonych” Przerażony, łapię się za skołataną głowę. Czy ktoś jeszcze wybaczy mi i poda rękę? Zasłużyłem na kopniaka i zrzucenie ze schodów   Na łeb, na szyję, siniaki pod ślepiami. Z pamięci wykopałem skrzynię bez skarbów. Gdy otworzyłem spróchniałe wieko, Czas się cofnął — na chwilę zbladłem.   Pełna piasku, kości, martwota bez ducha Każda z nich miała inną, nieznaną twarz; Każde z ziaren nosiło obce mi imię. Znalazłem dziś w sobie ość, utkwioną głęboko,   Pęknięty kawałek świata zatraconego. Stoję osłupiały — oddech ciężko złapać, Rozumiem, jaką byłem nędzną kreaturą. Pójdę już, ciągnąc za sobą zgryzotę w dal siną.   Krokiem ciężkim, niepewnym, bez celu i sensu. Może kiedyś ktoś spotka tułacza zagubionego, Przeżegna się nad nim i odpuści winy w nadziei, Że znów stanie w szranki z życiem okrutnym.  
    • Patrzę na łzy spadające  z Twoich oczu i obficie  płynące po Twojej twarzy.   Po kim płaczesz i dla kogo wylewasz potok łez ciężkich jak kamień.   Delikatnie stawiasz stopę  i planujesz gdzie postawić kolejną  na piaszczystej ziemi.   Jutro będzie przypływ i piasek zatopi woda na co czekasz stojąc tutaj.   Wśród bujnej roślinności  postawisz szałas  i rozpalisz ogień.    Nie ugasi ognia potok Twoich łez ogień się nimi karmi i płonie mocniej.   Powiew zimnego wiatru z nad morza i odgłos wzburzonej wody nie pozwala spokojnie zasnąć.   Utoniesz we własnych myślach unoszących się na powierzchni morza wylanych łez.   Kiedy nadejdzie jutro nic się nie zmieni utoniesz w mokrym piasku.   Pośród szumu wiatru i krzyku ptaków które nad Tobą zataczają koło.    
    • Dla wielu kolejna złota jesień dla mnie mroczny czas.   Szmat czasu nie kochałem, ale czułem.   Pojąłem, że kochałem gdy się w niej zanurzyłem  i zrozumiałem, że pokochałem ją od razu gdy mnie dopadła w czterech ścianach.   Zatraciłem się w niej, przepadłem. Zacząłem odpychać wszystko na czym kiedyś mi zależało: siłownię, znajomych, rodzinę, pasję, ambicje.   Żeby móc z nią być spędzać jak najwięcej czasu sam na sam.   A to wszystko dla niej Ciszy.
    • Gdy droga życia znika i gaśnie światło istnienia czy wówczas wieczność się zaczyna czy życie w nicość się zamienia?
    • @Berenika97 Dziekuje. Tak trzymaj Moja Droga

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...