Krzyna poezji

[Leszek]

Zazdroszczę tobie, drobino kryształu,
odbicia piękna, które obserwujesz.
Świat barwne wizje maluje bez sztalug.
Czasami szczęście radośnie haftuje.

Potokiem włosy na piersi spływają,
pieszczotą zgrabnie układa je grzebień,
postaci blasku i wdzięku dodając.
W wyobrażeniach tak musi być w niebie.

Poczułaś chyba czyjeś myśli, oczy,
chwilę spłoszona wdzięki zakrywałaś.
Nie wstydź się proszę, ucztę wenie poczyń.
Krzyna poezji z tej wizji powstała.

[Espena_Sway]

Ciekawy wiersz, w niebanalny sposób przedstawiłeś kobietę i kryształ. Wszystko o.k , tylko nie pasuje mi jakoś ten ostatni wers ostatniej zwrotki. Ale podoba mi się! Pozdrawiam

[Paulettta]

Ostatnia zwrotka zawaliła mi cale wyobrazenie o wierszu, myslałam ze zawiera jakis głębszys ens i doszukiwałm sie go w innej interpretacji słów, jednak ostatnia zwrotka pokazała ze wiersz jest bardzo prosciutki.

[Leszek]

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Masz rację, w życiu nieraz zadumamy się nad jego sensem, a czasami urzeczeni pięknem opiszemy je, tworząc poetycki obraz. Czy to źle?