To ja

[Stary_Kredens]

Jak dobrze że moja twarz jest nierozpoznawalna

Idę nieznana nikomu

Przemykam się w tlumie

I w beztłumiu 

 

W ubraniu nijakim

Bez szczególnych znaków 

Z nieokreślonym kolorem włosów 

Tak że nie sposób powiedzieć 

Jak wyglądam

 

Zapodziewam się czasem 

Jakbym nigdy nie istniała 

Ale istnieję od zawsze

Kogo dotknę na kogo spojrzę 

Ten odchodzi ze mną 

Zdziwiony że właśnie teraz

I że tak prędko 

 

Dokąd ? Nie wiem

Zresztą to życie jest gadatliwe

Ja jestem milczeniem

Edytowane 13 Czerwca przez Stary_Kredens (wyświetl historię edycji)

[befana_di_campi]

"Po ścieżkach życia": banalnie oklepane; lepiej by zabrzmiało "w nijakim ubraniu". I nie zawsze oraz od razu ten "ktoś" idzie za ową "panią". Bywa czasami, że go tylko "przeskoczy" i pójdzie sobie dalej...

[Stary_Kredens]

@befana_di_campi tak w zasadzie racja, oklepane, co do przeskoczenia, to to gdy już spojrzy odwrotu nie ma, przedtem jest jeszcze czas