wibroterapia

[MIROSŁAW C.]

 

gdzieś 

wibruje w kosmosie

sen który przyoblekł się 

w ciało

 

na polanie jodłowej

woń leśnego miodu 

i szelest jedwabiu

 

usta w ustach

pęcznieją słodyczą

 

trzepot 

motylich skrzydeł

preludium 

nowej rzeczywistości

 

w architekturze nieba

trwanie 

 

w tęsknocie

 

 

[Dagmara Gądek]

@MIROSŁAW C. znakomity wiersz, niejedna kobieta pozazdrościłaby Autorowi wdzięku obrazowania. 
Kłóci mi się odrobinę puentująca tęsknota, z tytułem, - Wibroterapia - gdzie terapia jednak orientuje się bardziej na zadowolenie  z tu i teraz , a nie trwanie w wyabstrahowanych niespełnieniach…może to jednak taka uzależniająca terapia uzależnień ;))  w jakim celu ? No poetyckim - lub szerzej, artystycznym rzecz jasna, ha, ha , pozdrawiam.

[MIROSŁAW C.]

@Dagmara Gądek

"Kłóci mi się odrobinę..." Pozornie tak - po prostu, jedno życie to za mało... 

Dziękuję za komentarz, pozdrawiam. 

[Dagmara Gądek]

@MIROSŁAW C. cenna  teza - jedno życie to za mało;), pozdr.

[befana_di_campi]

Kiedyś, wiele lat temu, podobne liryki publikowała kultowa wówczas "Współczesność". Bardziej zachowawcze było "Życie Literackie". 

Poprzez tę lekturę przeniosłam się do swoich licealnych polonistycznych fascynacji. 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

decznie

[MIROSŁAW C.]

@befana_di_campi

Dziękuję bardzo, pozdrawiam.