Panie za taką chwilę Ci dziękuję.

[Bożena De-Tre]

Panie za taką chwilę Ci dziękuję.

 

Lubię szum deszczu strojony muzyką,

o szyby kiedy dzwoni (dudni) zbyt natrętnie.

Myśli me szarpie jak harfa, prowadzi rankiem

być może natrętnie, ale jest przy mnie.

Rozkręca się, głaszcze, dotyka mych dłoni namiętnie,

żeby obudzić to wszystko, co jeszcze w letargu,

co przebić się chce, wydostać na czas,

by wreszcie (znowu?) dostroić me myśli

i zacząć koncert życia.

 

I lubię, kiedy obraz nagle się urywa lub zaciera powoli.

I już mikroskop nawet nie pomoże,

a ja z uśmiechem myślę – o! umieram!

Albo…cholera, to wszystko Ty stworzyłeś Boże?

 

I pień wyrasta, i niebiosa, liści w nadmiarze,

a ja dokopać się nie mogę do Twych korzeni.

Zbyt splątane. I ręce łamię. Kręcę się.

Szukam choć trochę cienia o Boże.

 

Mówią, że 7 dni trwał proces Twój.

Liczę w pośpiechu, mnożę siódemki…,

jest ich w nadmiarze Boże Ty mój.

 

Nie wiem co robić.

Ty musisz wiedzieć.

W deszcz się wsłuchuję - zwiastuje burzę.

Zbliża się z rykiem natrętnie.