Przepraszam

[liwia]

Przepraszam was

Wojtku i Bartku

i ciebie Grześku,

że was kochałam

i pociągałam.

Przepraszam siebie,

że zapomniałam

co to prawdziwe życie,

chyba pożądam skrycie

mojego stłumionego ja

przez całe me bycie,

czego wyrazem jesteś Ty

mój Boże,

którego w pokorze kocham

skrycie i nieświadomie.

Kiedy podawałeś mi rękę,

ja śpiewałam piosenki,

kiedy wybierałam złą drogę,

dawałeś przestrogę

moim wadliwym pisaniem

i pożądaniem

ciebie mój człowieku,

który od wiek wieków

ułomny jesteś

jak ja.

 

Przepraszam siebie,

że się kochałam

tak niegodnie

i wadliwie

jak ułomne jest

twe serce człowieku.

Więc zwracam się

do Ciebie mój Boże,

niechaj w pokorze

poznam co jest piękne,

o czym marzę tajemnie,

przez całe życie.