Medium transmisyjne

[Florian Konrad]

heh, patrz, jaka solargrafia: jesteśmy rejestrowani
przez puszki po gorzkich, ale powodujących uśmiech
płynach. kolorek się uwypukla, następny – również
staje się gruby. całe gamy pęcznieją jak najęte.

przez Plac Pankowy ciągnie do cna sfajczony samochód,
Spalonez Caro Plus. nie wiem, jak znaleźliśmy się
w jego wnętrzu. jest dość przytulnie, bo w rdzy,

zamiast radia – poręczniusi patefon z ryjastą tubą.
rozwywa się Unskeletonize me, nowy hit tego facia,
co chciał się dostać na Eurowizję, ale mu materię
wcięło i skończył jako głos poniewierający się
po odtwarzaczach, wlatywacz na chama.

chciałbym jechać do celu, czymkolwiek miałby on być,
ale robiąca za kierownicę obręcz z podoklejanymi
brzytewkami wyślizguje się z rąk.

urwany krzyk, hercklekoty.
wtrzaskujemy się w zwałowisko rzeźbek i zdjęć
wypadłych spod dłuta i aparatu niewprawnego twórcy.

ogarnia nas zaprzeszłe. dużo tego: wspominany bez
sentymentu Kołyskozoik, czas odkuwany od kamienia,
to małe i żenujące coś,
co dąży do bycia zbyt ogromnym,

i porywają te nasze adagio furioso, tempa niemożliwe.