O szumiących wierzbach.

[Arno]

Tato. 

Dlaczego oczy mam niebieskie?. 
A Ty zielone?. 
I skąd ten blond kręconych loków na wietrze?. 
Dlaczego me ciało, jak nie Twoje zakorzenione. 

 

I czy wiesz kto wyrwie me korzenie. 
By przesadzić w inne miejsce. 
Za jaką cenę i czy mogę kupić szczęście. 
Które mama daje Ci w całości. 
Nie prosząc Cię o resztę. 

 

I powiedź mi tak jeszcze... 
Jeśli pytanie ma sens. 
Tato - jeśli nie jest na to za wcześnie. 
Po co bije mi serce. 
i pompuje w żyle krew. 

 

Lecz nie zadręczaj się nocami, 
nad odpowiedzią której jeszcze nie masz. 
Bo dopadł Cię czas owadzi. 
A teraz proszę... Poczytaj znów dla mnie 

o szumiących wierzbach. 
 

[befana_di_campi]

Zastanowiło. Bardzo zresztą pozytywnie

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Wierzba to moje druidyczne drzewo

[Arno]

;) Zawsze pytam mojego syna Leonarda, oto o czym dziś szumią wierzby. A on zdaje się odpowiadać pytaniem na pytanie. Stąd wiersz. W którym razem szukamy odpowiedzi. 

[andreas]

@Arno

Myślę, że z tymi wierzbami jest podobnie jak z gruszami Sztaudyngera:

 

Mało widziały, dużo wiedzą

grusze Maćkowe, drzemiące nad miedzą.

 

Pozdro.

[MIROSŁAW C.]

@Arno Przyjemna lektura, pozdrawiam.