Wyrapidło

[Florian Konrad]

jakie słowa najtrafniej mnie określają? jestem
pan Dawniej, bo zostałem wyrzeźbiony przed eonami
i ponoć przedstawiam kogoś, kto żył wiele
wieków wstecz. jestem Nieprzytwierdzonek,
jeśli uderzysz w cokół - zakołyszę się i – bądź
pewien! – runę ci na głowę. może ją zmiażdżę. 

 

żaden ze mnie nepomuk, co nigdy nikomu, 
he, he, nie pomógł. twarz – nieco królicza,
zamiast aureoli mam głazowy otok,
moja ciężka broda potrafi zakłuć. na amen.

 

jestem, aby się gapić, pozdrawiać was gestem
nieżywej, ciągle wzniesionej ręki. i byście czuli 
respekt. by robić z waszych marzeń i planów
kabriolety, byście, dogorywając, wyrzygiwali obrazy
Amsterdamów i Lizbon, czy gdzie tam byliście na 
wycieczkach z rodziną, by każdy z was, sztywniejąc,
wypluwał zdjęcia, kadry w gasnących ramach.

 

iluż to się o mnie rozbiło! pierwszy był
gminny ksiągowy w wartburgu, co po zwolnieniu 
postanowił wyemigrować w głąb kieliszka,

potem – dwóch motocyklistów jednego roku, 
jeden na emzetce, następny – splótł kulasy
z przechodzonym suzuki,

 

wszyscy załoganci forda transita, 
członkowie ekipy remontowej z firmy KonDon 
(Kaliszak Paweł Konstrukcje Domowe sp. z o. o.).

 

o wycieczce jadącej nad morze nie chcę mówić.
straszne to było, nawet dla mnie. 
ten płacz, dzieci w blachach autosana...

 

ostatnio (nie uwierzycie – rozmyślnie!) trzasnęła
mi w postument rozpędzona beemka. zabił się w niej
(czy raczej – ja go zabiłem) nieszczęśliwy tatuś, co 
postanowił przestraszyć synka na Halloween, wypadł 
zza drzwi w masce ogra albo innego maszkarona
– a dziecko – nic. ani pisnęło. jak zamurowane, 
z wytrzeszczonymi oczami.

 

wozili je po różnych lekarzach, diagnoza ta sama:
strzelił bezpiecznik w główce, katatonia spowodowana
szokiem. nieuleczalna. żona znienawidziła dowcipnisia,
został z alimentami i niemożliwym do spłacenia kredytem. 

 

gruchnął pędząc ile fabryka dała (dzieciak
żyje do dziś w prywatnym domu opieki, ciągle
nie ma z nim najmniejszego kontaktu).

 

kiedyś zawadził o mnie schlany rowerzysta. wgięło
się koło rometa flaminga, trzasnął obojczyk
cyklisty, któremu spadłem niemal w objęcia. 

 

po wypadku wierni podnoszą mnie z namaszczeniem
i wracam na miejsce, by zbierać ciepła,
kumulować w sobie okruchy pulsów, bić serc, 
odłamki wrażeń zabitych ludzi. 

 

po co mi ta kolekcja?

[aff]

Takie nasze,  nielogiczne. Dobrze napisane.

[Florian Konrad]

@agfka Dziękuję.