moje ciało nie świętość
a jednak świątynia -
dla ciebie
każda linia zagięta
każda rysa i gładkość
każdy spełniony dźwięk...
gdy rozkwitam w tobie
ciężar trosk tkwi płytko
w pobliżu cienkiej powłoki skroni
moje ciało wciąż jak pomnik -
wewnętrz bogactwo
ocean wspomnień
wspólnych doświadczeń rzeka
i czas który naszą młodość trwoni
moje ciało nie świętość
a jednak świątynia -
dla ciebie
każda linia zagięta
każda rysa i gładkość
każdego dźwięku pąk...
gdy rozkwitam w tobie
ciężar trosk tkwi płytko
w pobliżu cienkiej powłoki skroni
moje ciało wciąż jak pomnik -
wewnętrz bogactwo
ocean wspomnień
wspólnych doświadczeń rzeka
i czas który naszą młodość trwoni
chciałabym z tobą umierać
w magnoliowej wodzie
lila-róż
świtu tiul
zdejmowałeś już nie raz ze mnie
aż poczułam na skórze chłód
a ja lubiłam językiem
zaznaczać ci grdykę
trzydniowy zarost piernie kłuł
a teraz chciałbyś
wejść w moją mysią pustkę
boję się
to dla mnie trudne
a jeśli po wszystkim przeniknie mnie nicość i będę się sypać jak popiół?
spokojnie będzie dobrze
ufam twoim słowom
i wciągam w siebie ból
płyniemy razem w przyćmieniu
zmysłowym jak czekolada
gorzko-słodko
a po wszystkim jest zupełnie normalnie
łzy przekłuwają mi uszy
zęby sutki
diamentowo
Edytowane przez Deonix_ (wyświetl historię edycji)
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
Przez befana_di_campi · Opublikowano
Przez Deonix_ · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
tę moim zdaniem, ale to drobiazg :) Wiersz fajny, lekki, z pomysłem i humorem :) Acz ja rzadko jem bułeczki, częściej chlebek :) Pozdrawiam :) Deo
Przez Deonix_ · Opublikowano
